Ηλιοβασίλεμα

Κοιτάζοντας τα σύννεφα αναρωτήθηκε αν υπάρχει κανείς που να ξέρει τι σκέφτεται. Έκλεισε τα μάτια και ένιωσε τις ακτίνες του ήλιου να της ζεσταίνουν τα βλέφαρα. Προσπάθησε να δει με τα μάτια κλειστά και το μόνο που είδε ήταν ένα ζεστό ροδαλό χρώμα. Άνοιξε τα μάτια της και ξεκίνησε να περπατάει προς κάποιον που ίσως και να ήξερε γιατί τα πόδια της ήτανε στη γη, η καρδιά της στη φωτιά και το μυαλό της στον αέρα.

Μπήκε στο δωμάτιο του σαμάνου. Αυτό τον άντρα, τον είχε ξαναδεί μια από τις φορές που προσπαθούσε να δει πάλι με τα μάτια κλειστά. Τα μαλλιά, τα γένια, το χαμόγελο, ήταν όλα ίδια, μόνο που τον είχε δει ασπρόμαυρο, σε μια πραγματικότητα χωρίς φυσικό φως. Δεν της μίλησε, την αγκάλιασε και τη φίλησε πατρικά στα μαλλιά. «Καλώς την, πάντα φιλάω όσους βρίσκουν το δρόμο μόνοι τους μέχρι εδώ» και της έδειξε που να καθίσει. Της είπε να κλείσουν τα μάτια τους μαζί και να πουν παρέα ποια χρώματα είδαν.

- Εσύ που στ’ όνειρο μου ήρθες να με δεις ασπρόμαυρος, μου ζητάς να σου δείξω τα χρώματά μου;

- Εγώ στα όνειρα μπορώ και μπαινοβγαίνω και είμαι αληθινός. Ασπρόμαυρος είδα την αλήθεια σου και σε κάλεσα. Το όνειρο δεν είναι όμως το εδώ και τώρα. Τώρα πως με βλέπεις; Τώρα θέλω τα χρώματα σου.

Τον κοίταξε στα μάτια και ένιωσε τον εαυτό της σαν πρίσμα, να διαχέει το φως σε ένα βαθύ κόκκινο, ένα απαλό ροζ, ένα γλυκό λιλά, ένα ταξιδεμένο θαλασσί.

Ήθελε να κλάψει. Το νερό ξεκινούσε από τον ουρανό, έσβηνε τη φωτιά και πότιζε τη γη.

Της χαμογέλασε...

- Εγώ σε εγκρίνω, της είπε και της έδειξε το δρόμο και τον ήλιο.

******************************************************

Κι επειδή το αποπάνω πιθανότατα να βγάζει νόημα μόνο για μένα, άντε και ένα τραγουδάκι, μη κάνατε τσάμπα την επίσκεψη :Ρ