Το αμάρτημα της μητρός μου

έλεγε ο Βιζυηνός. Και ήρθε μόλις το μπλογκόπαιδο μου να μου πει να σοβαρευτώ και να το ξανανοίξω το μαγαζί.
Χαώδης και νεφελώδης, τρελή κι αδέσποτη παρ΄όλη την αγάπη, έτσι με θέλω κι έτσι είμαι αληθινά.
Επίσης θα ήθελα να δικαιώσω τον Πασκάλ που με αποκάλεσε τρελοκαμπέρω. Και η αλήθεια είναι πως είμαι ταυτόχρονα a bitch, a lover, a child, a mother, a sinner, a saint (I do not feel ashamed), I´m nothing in between, you know you wouldn´t want it any other way. Ασταδιάλα, δεν ξέρω τι θα το κάνω το μπουρδέλο, το αγαπάω.


ΥΓ1. Στο προφίλ μου έλεγα κάποτε πως είμαι ο μέσος όρος. Το έκανα για να ξορκίσω αυτό που με τρόμαζε, αυτό που μόλις έκανα και στο ποστ. Ρε πούστη μου γουστάρω να διαβάσω Βιζυηνό και Ντεριντά και Λοτζ, να ακούσω Above and Beyond αλλά και Slipknot και James και συναυλία και Cavo και χιούμορ του Τσούμα αλλά και λυκειακό και γεύμα στο πεντάστερο ξενοδοχείο με το σωστο πιρούνι και περιπτερόμπυρα λιώμα στα Εξάρχεια και μπουγέλοπαρτυ στο Μο Better και ΔΩΣΕ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΔΩΣΕ...
ΥΓ2. Με θες έτσι όπως είμαι;
ΥΓ3. Σε αυτό το ποστ θα γίνω και comments whore ( ναι είμαι και τσούλα - πέμπτο αποτέλεσμα αν με γκουκλάρεις ως Κρουσίλα ) και δεν θα ξανα - ανεβάσω κανένα ποστ αν δε σπάσω το ρεκόρ μου, ασταδιάλα, είμαι και ψωνάρα η ταπεινή)