Όχι άλλα ψάρια μαμά Vol. 3

Συνέχεια:

Flashback: 15:00
Οι γονείς είναι έξω από το χειρουργείο και ανησυχούν. Έχουν περάσει δυο ώρες από την ώρα που έχω μπει στο χειρουργείο. Κανείς δεν έχει βγει να τους ειδοποιήσει. Ψυλλιάζονται ότι κάτι πάει στραβά, αρχίζουν ανοίγουν κλειστές πόρτες , χτυπάνε κουδούνια, ρωτάνε τι απέγινε εκείνη η έκτακτη σκωληκοειδίτιδα.
Ο χειρουργός είναι εξαφανισμένος και όπως είπε μετά «Μα να άφηνα την ασθενή σε τέτοια κατάσταση;». Η αναισθησιολόγος to the rescue again. Από κάπου βγαίνει και κοιτάει με νόημα τη νοικοκυρά του σπιτιού aka μαμά.

-Πότε φάγατε για τελευταία φορά ΨΑΡΙ; Έχει 10 -15 μέρες;
-Μάλλον…ναι…περίπου…ΓΙΑΤΙ;
-Η κόρη σας κατάπιε ένα ψαροκόκαλο, συμβαίνει σε όλους. Μόνο που στην κόρη σας έγινε κάτι που δε συμβαίνει σε όλους. Της τρύπησε το παχύ έντερο και πέρασε από την άλλη πλευρά στα άλλα όργανα. Έκανε απόστημα…είχε ήδη πάθει περιτονίτιδα…Είναι πολύ τυχερή….Θα είχε άσχημη κατάληξη αν δεν την φέρνατε. Πρέπει να πάω στο χειρουργείο, δεν έχουμε τελειώσει.

Και τους άφησε άναυδους να περιμένουν άλλες δυο ώρες .

Έτσι απλά παιδιά κλείνει ένας διακόπτης, Σε μένα είπε απλά πως ήμουν τυχερή. . Ήταν η αρχή του mindfuck, τόσο από το σοκ όσο και από τα ναρκωτικά που με πότισαν. Ξεκίνησαν να τσουλάνε το κρεβάτι μου. Μέσα στην παραζάλη μου με ένοιαζε να το παίζω cool. Σήκωσα όσο πιο ηρωικά γινόταν το χέρι μου για να χαιρετήσω την οικογένεια που με κοιτούσε με ένα πολύ παράξενο τρόπο που εξαντλεί όλο το συγγραφικό μου ταλέντο. Ήθελα να τους καθησυχάσω – ήθελα και απαντήσεις.
Μαμά, τυχερή σημαίνει ότι σε λίγο θα πέθαινα;
Ναι...ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ( και αυτή να με καθησυχάσει ήθελε) .

Όχι βέβαια. Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά , που λέει και το άσμα.
Με ανέβασαν στο δωμάτιο. Πρέπει να με άκουσε όλος ο όροφος όταν με σήκωσαν από το φορείο για να με βάλουν στο κρεβάτι. Η εβδομάδα που ακολούθησε ήταν ένας λήθαργος / λήθη και το συνειρμό τον έκανα περίπου ένα μήνα αφού βγήκα από το νοσοκομείο. Νίκησα ερήμην μου σε μια μάχη παράλογη. Θυμάμαι ανακατεμένα πράγματα ανάλογα με το ωράριο των παυσίπονων, αυτό ήταν η ευκαιρία μου για ύπνο. Θυμάμαι ότι μόλις βογγούσα λίγο, ερχόταν μια καλή κοπέλα και μου έβαζε παυσίπονο στον ορό. Είχα αντικαταστήσει το βιολογικό μου ρολόι με την κωδεΐνη, το παυσίπονο που τάιζε η τρελή νοσοκόμα τον συγγραφέα της στο Misery. Όλα από εκεί και πέρα ήταν ανάκατες εικόνες , ένα θλιβερό slide show που δε σβήνεται εύκολα.

Θυμάμαι κάτι παραισθήσεις, μπολάκια παγωτού να μεταμορφώνονται σε κοπέλες με ομπρελίνες σε παραλία σαν πίνακας του Βετριάνο και να χορεύουν με υπόκρουση Δήμο Μούτση … « και καπνίζει το τσιμπούκι του και πουφ πουφ πουφ…» ( Ή παίρνεις ναρκωτικά ή δεν παίρνεις…)

Θυμάμαι την απίστευτη δίψα. Πείνα δε νιώθεις όταν πονάς. Η δίψα δεν αντέχεται . Πέρασα 4 μέρες χωρίς καθόλου νερό, μόνο να μου βρέχουν τα χείλια.
Θυμάμαι μυρωδιές. Πόσο με ενοχλούσε η ανάσα των ανθρώπων που είχαν καπνίσει.
Θυμάμαι να παρακαλάω να μου βγάλουν το σωληνάκι από τη μύτη και όταν μου το έβγαλαν θυμάμαι πόσο μεγάλο ήταν. Δεν τελείωνε….τραβούσε …τραβούσε και εγώ κοιτούσα με έκπληξη και αηδία.
Θυμάμαι τον τρόμο μου όταν έκανα εμετό κάτι δύσοσμα πράσινα ζουμιά γιατί ένιωθα την τομή να συσπάται στην κοιλιά μου και φοβόμουν μην βγουν όλα έξω. Sad but true, κατά τη διάρκεια της εγχείρησης πρέπει να τα έβγαλαν όλα έξω και να τα επανατοποθέτησαν – ήμουνα τι ήμουνα τώρα το φιλμ πήρε και φως.

Η κοιλιά μου… Όταν ήρθε ο χαμογελαστός να με δει ( δεν ξέρω αν ήταν η πρώτη φορά που ήρθε να με δει ή αν ήταν η πρώτη φορά που ήμουν εγώ ξύπνια) και να δει και την υπογραφή του στην κοιλιά μου, είδα ότι την είχε πολύ μεγάλη. 17 ράμματα διαμήκη συνδυασμένα με ένα πολύ παράξενο αφαλό. Τα ράμματα ήταν μεταλλικά και ακόμα μου έχει μείνει η απορία να δω αυτό το συρραπτικό για ανθρώπους και πως ακριβώς το χειρίζονται.

Με κοιτούσαν με συμπόνια το προσωπικό του ορόφου. Το παιδί – έλεγαν- το παιδί να σηκωθεί , να λειτουργήσουν όλα ξανά. Το παιδί στράτα στρατούλα….και θυμάμαι και μια χαρακτηριστική νοσηλεύτρια που για να μου φτιάξει τη διάθεση, έβαζε με το έτσι θέλω βίντεοκλιπ ( το παιδί να ακούει μουσικούλα) στην τηλεόραση και εγώ μέσα στο χάσιμο μου άκουγα την Κοκκίνου να λέει σεξ σεξ σεξ σεξ – χέσε μας κοπέλα μου και εννοώ την Κοκκίνου και όχι τη νοσηλέυτρια. Πάπιες, καθετήρες, οροί, βελόνες και επισκέψεις για να μου κάνουν παρέα. Σας ευχαριστώ όσους ήρθατε αλλά μην με παρεξηγείτε που δε σας θυμάμαι όλους.

Καλή παρέα ήταν και ο Καμπουράκης με τον Κακαουνάκη. Ήταν νωρίς το πρωί και ήταν η ώρα που ηρεμούσα λίγο από τους εφιάλτες τις νύχτας, αυτούς που έβλεπα ξύπνια. Η κατάθλιψη είχε αρχίσει.

Δεν βρήκα νόημα στην επιτυχή έκβαση της εγχείρησης. Δεν μου έκανε αίσθηση ότι ζούσα. Μετρούσα μέρες και υπολόγιζα τα μνημόσυνα και τα κόλλυβα. Μαμά μαμά σήμερα θα μου κάνατε τα τριήμερα ή αύριο; - 3 τα ξημερώματα στην ταλαίπωρη γυναίκα που ευλογούσε το Θεό που ζούσα. Τους έβλεπα όλους πάνω από ένα φρεσκοσκεπασμένο τάφο με μισομαραμένα λουλούδια να κλαίνε και δεν έβρισκα τη διαφορά με την τρέχουσα μου κατάσταση. Καμία.

Η άποψη μου αυτή ενισχυόταν καθημερινά για περίπου 6 μήνες και εγώ πάλευα να την ανατρέψω και να βρω κίνητρα να μείνω εδώ. Πήγα ταξίδια για να αντισταθμίσω την απόλυση μου από την δουλειά που τόσο κυνήγησα. Επέστρεψα και με απέλυσαν – έπρεπε να γίνουν περικοπές κι εγώ δεν ήμουν εκεί να μιλήσω για τον εαυτό μου. ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΠΡΑΓΜΑ όταν γύρισα μετά από ένα μήνα αναρρωτικής άδειας με την τομή ανοιχτή.

Η τομή δεν έκλεινε. Δύο μήνες μετά την εγχείρηση ήμουν σαν το κουτί με τα χαρτομάντιλα που έχουμε στο αμάξι αλλά το κουτί ήμουν εγώ και τα χαρτομάντιλα γάζες που μου έβαζε ο χαμογελαστός δύο φορές την εβδομάδα. Ανυπομονούσα να τον δω, ήταν ο μόνος που μπορούσε να νιώσει πόσο πονούσα και να με στηρίξει με δυο κουβέντες που ήταν και ιατρικά τεκμηριωμένες.

Βρήκα άλλη δουλειά μετά από ένα μήνα. Η κατάθλιψη όμως θέριευε. Αδυνάτισα, πήγα γυμναστήριο, έκοψα το τσιγάρο, ξόδεψα απίστευτα ποσά σε ψώνια, όλα κίνητρα που δημιουργούσα εγώ για να παλέψω εκείνο το κομμάτι μου που μου έδειχνε το μπαλκόνι και μου έλεγε πως τίποτα πια δεν έχει νόημα. Κίνητρα για να μην καταλάβουν πολλά όλοι αυτοί που με αγαπάνε και χαίρονταν που ήμουν εκεί.

Από την επόμενη δουλειά με απέλυσαν σε δυο μήνες. Δεν τους έκατσε λέει η στρατηγική επέκτασης και περίσσευαν οι νέοι. Αποφάσισα να μην ξανά ασχοληθώ με τη διαφήμιση. Φτου και από την αρχή , αναζωπύρωση της κατάθλιψης , σαν αεράκι που φυσά σε αποκαΐδια πυρκαγιάς του Ιούλη. Δεν έχω καταφέρει τίποτα, που ‘σουνα νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλη, μήπως να την κάνουμε σιγά σιγά από εδώ μας διώχνουν και δε μου αρέσει να είμαι ανεπιθύμητη.

Έφτιαξα το βλογ, συνέχισα να γίνομαι πιο επιθυμητή σα γυναίκα με ρούχα και αδυνάτισμα και γυμναστική, και ακόμα προσπαθώ και διαπραγματεύομαι την ύπαρξη μου γιατί όλα είναι σήμερα, τώρα και εδώ χωρίς κανένα πρέπει ( δεν πρέπει να φεύγεις από δουλειές , κάνε υπομονή για το βιογραφικό σου…Μετά από δυο απολύσεις σε 4 μήνες πως λες να φαίνεται;) Τα παράσημα δεν θα μου τα δώσει κανείς σε αυτή τη ζωή. Έχω βρει μια δουλειά σε εξαγωγές…Μου πρότειναν να αναλάβω υπεύθυνη διαφήμισης & δημοσίων σχέσεων σε μια εταιρία και δεν ξέρω τι να κάνω, με τη διαφήμιση που τόσο την αγαπάω και τόσο με έφτυσε φέτος. Το μόνο που ξέρω είναι ότι Σήμερα είμαι καλύτερα. Για αύριο ποιος ζει, ποιος πεθαίνει….

…και μόνο αυτό είναι απίστευτο κίνητρο για να είσαι Σήμερα καλά.

ΥΓ. Τρώω ψάρια δυο φορές την εβδομάδα τουλάχιστον. Αποφάσισα ότι αν μου ξανατύχει , χαλάλι του.
ΥΓ 2. Πανικοβλήθηκα λίγο όταν πήγα θέατρο πρώτη φορά μετά την εγχείρηση και είδα «Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή». Έχουν περάσει 34 Παρασκευές, όλα καλά!.