Όχι άλλα ψάρια μαμά Vol. 2

Συνέχεια:

Με βάζουν σε ένα δωμάτιο μόνη μου, παρέα με τους φόβους μου. Δεν έχω ξανα νοσηλευτεί ΠΟΤΕ, δεν έχω κάνει ράμματα, δεν με έχει τσιμπήσει ούτε σφήκα. Πάντα προσεκτική , με δυσανεξία στον πόνο και για αυτό πάντα on the safe side of the road. Διώχνω μανούλα και την πέφτω για ύπνο. Έχω και μια αηδία στο αποπάνω της παλάμης για μόνιμη παροχή αίματος, αίμα ντραφτ για άμεση κατανάλωση. Έχω και τηλεόραση και βάζω Αρναούτογλου για να κοιμηθώ άμεσα. Όπερ και εγένετο, ζζζζζζζζζ

Δευτέρα και 13. Ξυπνάω , τα κρεβάτια δίπλα μου έχουν πια κόσμο και περιτριγυρίζομαι από άντρες. Καλέ, πόσοι είναι; Διευθυντής , υποδιευθυντής, επιμελητής Α, επιμελητής Β , βοηθός , όλο το team. Χαριεντιζόμαστε και ακκιζόμαστε κι εγώ αναρωτιέμαι πως είναι το μαλλί μου διότι πρώτη φορά με ξυπνάνε 10 άντρες, Πρώτη φορά είμαι τόσο αγουροξυπνημένη και με κοινό και μάλιστα ανδρικό .

Picture this: είμαι σε ιδιωτικό νοσοκομείο, στη χειρουργική κλινική. Η ευγένεια πάει και έρχεται και αντιλαμβάνομαι ότι είμαι το ωραίο τους διάλειμμα από ζοφερές εγχειρήσεις λεφτάδων ηλικιωμένων με ακατονόμαστες ασθένειες, τρομακτικές επιπλοκές, γεροντίστικες απαιτήσεις και δυσάρεστες απαντήσεις. Είμαι μια εγχείρηση ρουτίνας σε συσκευασία παιδικής χαράς, τσαχπινούλα και με την ατάκα στο στόμα.

Με παρηγορούν για την κοιλίτσα μου, ρουτίνα είναι η επέμβαση σκωληκοειδίτιδας, μα τι αγχώνομαι, τς τς τς, αχ μα είμαι και μικρό κορίτσι ( τέτοια πείτε τέτοια πείτε) που να ξέρεις , βέβαια , βέβαια που δεν έχεις ξαναμπεί ποτέ σε νοσοκομείο, αχ καλέ δεν θα με ανοίξουν , θα μου κάνουν λαπαροσκόπηση, 45 λεπτά είναι όλο και όλο , μέχρι να κοιμηθώ θα ξυπνήσω ( σαν τις ατάκες που λέω στη μάνα μου για τα αεροπλάνα, καλέ μανούλα για Θεσσαλονίκη προσγειώνεσαι μόλις απογειωθείς) και η τομή; 3 σημαδάκια του ενός εκατοστού, ούτε που θα αλλάξει η γεωγραφία της κοιλίτσας μου… που είμαι και νέα κοπέλα και η κοιλιά μαλλον μου είναι χρήσιμη ακόμα.

Καλέ ναι , απαντώ, μη μου σπιλώσετε τη θεία ομορφιά μου που με περιμένουν και για casting μετά. Χαχχα χιχιιχι , ήρθε η 20something και το παίζουμε Καλομοίρα και Σαββόπουλοι – correction, όχι σε ηλικία. Πχ , ο χαμογελαστός που με έβαλε μέσα είναι νέος ( καλέ αυτός πότε την έβγαλε την Ιατρική; Και την ειδικότητα;; Πάνω μου θα την κάνει;;) και μου λέει όλο νάζι:

- Άντε θα έρθω μετά, κατά τη 1, να σε πάρω εγώ για το μορατόριουμ…
( ζαλισμένη, δεν κατάλαβα τι εννοούσε για μορατόριουμ…το σύνολο των εξετάσεων πριν το χειρουργείο; Ή μήπως το «επείγοντο» της κατάστασης μου και το άμεσο της επέμβασης μου ;; Ανέβαλλαν άλλους για μένα; Ανέστειλαν κάτι στην ατζέντα του νοσοκομείου;; Και που θα με πάει; Τεσπά.)
- Μάλιστα, και το Ρέκβιεμ για τι ώρα το έχετε προγραμματίσει;
- ΑΑ, μετά το χειρουργείο το έχουμε βάλει και αυτό στην ημερήσια διάταξη…Το πρόγραμμα μετά θα συνεχιστεί κανονικά!

Με αυτά τα χαζά συναγωνιστήκαμε σε τσαχπινιά, με χαιρετίσανε και έμεινα με την απορία ποιος θα με χειρουργήσει τελικά, σε ποιον με δώσανε για να έχει να παίζει.

Δεν έχω χρόνο όμως. Έχω ξεκινήσει και αγχώνομαι γιατί ήρθε η ώρα να με ετοιμάσουν . Με αναπηρικό καροτσάκι με πηγαινοφέρνουν ( όρθια θα έκανα κανένα τέταρτο από όροφο σε όροφο) και με τρέχουν για ακτίνες, υπέρηχους κτλ κτλ κτλ. Έχω και τον ορό στο χέρι, τη μαλακία είναι αυτή ρε γαμώτο. Λες να έχει καμιά φυσαλίδα αέρα και να πεθάνω μόλις φτάσει στην καρδιά μου;; Όχι γιατί ας μου λένε όλοι αυτοί πως όλα καλά, εγώ θα πεθάνω σήμερα. Και αφού δεν είναι από αυτό το παθολογικό , κάτι άλλο γκαντέμικο θα είναι. Μια φορά εγώ γεμάτη μαυρίλα και άσχημες σκέψεις είμαι. Αλλά πραγματικό άγχος δεν έχω. Λες και έχω ξεχάσει όλα τα άλλα. Παράξενο συναίσθημα. Η αφεντικίνα μου που της τηλεφώνησα δεν συγκλονίστηκε ιδιαίτερα. Μου πέταξε ένα ξερό και μασημένο « Περαστικά» , ήταν και στο εξωτερικό, δώσε τόπο στην οργή Crucilla:« Πως ήταν η πτήση; Όλα καλά;» και άρχισε να μου λέει τον πόνο της , που δεν κατάφερα να της βρω πρώτη θέση, και αχ αχ αχ πόσο δεινοπάθησε στην πτήση που είχε τόσο κόσμο αχ αχ αχ και ήτανε πολύ στενα αχ αχ αχ. Houston we have a problem! Είμαι στο νοσοκομείο ΧΕΛΟΟΥ! Θα σου φέρω και χαρτί αν όλα πάνε καλά. Αν δεν πάνε, θα το δεις κολλημένο έξω από την εταιρία.

Με αυτά και με τούτα, μου φέρνουν μια σέξυ πράσινη ρόμπα την οποία θα τη βάλω ξεκούμπωτη αλλά από πίσω. Συγνώμη αν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας αλλά τα γράφω όσο πρωτόγνωρα ήταν για μένα τότε. Από πίσω! Αναρωτιέμαι πόσο ακόμα θα με ατιμάσουν μέχρι να με ετοιμάσουν και μου δίνουν και φιλεδάκι για το μαλλί, ( μουαχαχαχά και αναρωτιόμουν για την πρωινή μου εμφάνιση) . Α και ένα βαμβακάκι με ασετόν μαντάμ που ήρθατε με μανικιούρ γιατί λέει ο αναισθησιολόγος από το χρώμα που παίρνουν τα νύχια καταλαβαίνει αν εσύ βλέπεις φως στο τουνελ και ετοιμάζεσαι για το σίκουελ της 6ης αίσθησης. Μπρρρρρρ….

Έτοιμη η Καλ(κ;)ομοίρα!! Ανεβαίνω στο φορείο με προσοχή, μην κανουμε έξτρα αποκαλύψεις και μπαίνω στο ασανσέρ κλινήρης. Ο νοσοκόμος σχολιάζει με τον συνάδελφο που έχει άλλο ένα υποψήφιο πτώμα « Καλά τον είδες χθες τον αγώνα; Σφαγή έγινε!» κι εγώ σκέφτομαι ότι τώρα θα γίνει η σφαγή και πως είναι να δουλεύεις σε νοσοκομείο και τι διαφορά θα είχε για αυτόν αν το φορείο πχ το πήγαινε στο νεκροτομείο και όχι στο χειρουργείο.

Έξω από το χειρουργείο είναι η φαμίλια. « Φιλήστε το κορίτσι» λέει ο νοσοκόμος και κόβει λίγο τη φόρα. Ηρωικά σηκώνω το χέρι και αποφασίζω με ένα νεύμα πως δεν θέλω φιλιά . Τσάμπα μου πιπίλισαν τον εγκέφαλο πως είναι όλα ρουτίνα; Ε κι εγώ δεν θέλω φιλιά ρουτίνας. Αυθυποβάλλομαι ότι κοιμάμαι και το πετυχαίνω.

Φευγαλέα βλέπω τον χαμογελαστό χειρουργό να μιλάει με μια νοσοκόμα. Μάλλον αυτός θα με χειρουργήσει…Ή όχι; Τεσπα, κοιτάω τα φώτα του χειρουργείου. Με πλησιάζει η αναισθησιολόγος και με ρωτάει διάφορα. Με μαλώνει που καπνίζω τόσο και γελάμε. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια μαντάμ. Την υγειά μας να έχουμε να καπνίζουμε! Αν ήμουν καλά θα με ρωτούσες τίποτα τώρα; Ε; Οεο;

Γέρνω στο πλάι και με πείθω ότι κοιμάμαι ήδη για να μη νιωσω το χάσιμο. Ρολόι απέναντι. 13:15 . Αν μου τα τάξανε καλά 14:15 θα τα ξαναπούμε. Σκοτάδι. Shutdown.

Φως, Πονάω. ΤΙ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ;; Πονάω. ΠΟΛΥ. Που είναι το ρολόι να το ξαναδώ; Δεν μπορώ να γυρίσω. Με ενοχλεί ΕΝΑ ΣΩΛΗΝΑΚΙ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΥΤΗ ΜΟΥ. 17:00;;; ΣΩΛΗΝΑΚΙ;; ΠΟΝΑΩ ΠΟΛΥ. Τι κάνει έξω η μαμά μου; Την ειδοποίησαν; Τι είναι αυτό το βουνό από γάζες στην κοιλιά μου; Τι σωληνάκι έιναι αυτό; Τι πήγε στραβά; Κάτι πήγε. Ξεκινάω και κλαίω, Η αναισθησιολόγος αντιλαμβάνεται πως ξύπνησα.

«Μην κλαις κορίτσι μου. Να ξέρεις όμως ότι είσαι πολύ τυχερή»

to be continued...