Σακκούλες απορριμάτων

Σήμερα πήγα στο σούπερ μάρκετ.
Στο δρόμο με σταμάτησαν δυο ζητιάνοι.
Κανείς δε μου ζήτησε λεφτά.
Ο ένας μου ζήτησε κάτι για το πείνα σπίτι.
Η άλλη μου ζήτησε γάλα για το παιδί, όχι λεφτά όχι λεφτά όχι λεφτά.

Δεν είχα πάνω μου τίποτε άλλο παραπάνω από ένα χαρτονόμισμα των είκοσι ευρώ. Τίποτε άλλο, για πράγματα συγκεκριμένα πήγα στο σούπερ μάρκετ. Γάλα, κορν φλέηκς, τυρί και σακούλες για τα σκουπίδια.

Πριν τις βάλω στο καλάθι, είδα ότι έκαναν 2,40 ευρώ.

Είχα και έχω να δώσω δυομισι ευρώ για τα σκουπιδια μου.

Δεν το κάνω για τη σωτηρία της ψυχής, δεν το κάνω για να μου πει κανείς μπράβο, δεν ξέρω ακριβώς το λόγο, έβαλα στο καλάθι ένα κουτί γάλα, ένα πακέτο μακαρόνια και ένα κρουασάν σοκολάτα.

Τσαντίστηκα που είχα να δώσω δυομισι ευρώ για τα σκουπίδια μου και το σκεφτόμουν για κάποιον που ένιωσα πως το εννοεί το πείνα-σπίτι.

Τίποτε άλλο, τίποτε άλλο, τίποτε άλλο.