Intrahistoria

O Miguel de Unamuno και κάπου ο Χρόνης Μίσσιος λένε πως η ιστορία πρέπει να γράφεται με τις ιστορίες των ανθρώπων και όχι των ιστορικών. Πώς ένιωσε η κυρία Μαρία όταν πήγε μετανάστρια το 1968 ας πούμε. Ποια ήταν η καθημερινότητα του κυρίου καθηγητή το 1953. Πως έπλενε τα ρούχα της η εργάτρια στο κιμπούτς. Συνέχισε εσύ από εδώ και πέρα, γράψε με το μυαλό σου τρεις αράδες για τον παππού σου, τη μάνα σου κι εσένα.

_________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Αν θες να συνεχίσεις, θα μάθεις και τη δική μου intrahistoria. Τον προπάππου τον Δημητράκη τον έφαγαν οι αντάρτες, ήταν νοικοκυραίος φτωχός και δεξιός. Η χήρα μεγάλωσε ένα τσούρμο παιδιά που ήξεραν ότι έμειναν ορφανά από τους κακούς αντάρτες.

Τον αδερφό της γιαγιάς, τον Θάνο, τον έκλεισαν φυλακή στον εμφύλιο γιατί ήταν εχθρός του έθνους, ήταν αριστερός.  Ήταν εικοσιτόσω χρονώ, παράλυτος από τα νηπιακά του χρόνια από την πολυομυελίτιδα. Την εκτέλεση τη γλύτωσε γιατί κλάφτηκε η γιαγιά μου σε κάποιον ισχυρό που τη γούσταρε  ή κάτι τέτοιο.

Όλοι το καλό του λαού θέλανε. Ποιο μάθημα να πάρω εγώ; Ποιος ήταν πιο πατριώτης από όλους; Ποια κατάντια να διαλέξω και να την εφαρμόσω στο σήμερα; Ποια ιστορική πορεία, ποια διδάγματα να κρατήσω για τη σημερινή μας πραγματικότητα;


Νομίζω ένα. Δεν μου αρέσει η βία.