Η ποια;

Τώρα τελευταία, οι επαναστάτες του καναπέ, εμείς, στοιχειοθετούμε με κεφαλαία γράμματα την δυσφορία μας στην πολιτική ζωή με κεφαλαία γράμματα, ουρλιάζοντας στα social media ατάκες τύπου: Κάτω η χούντα, φασισμός, προδότη ΓΑΠ, δεν θέλω να ζήσω κατοχή μπλα μπλα νιαρ νιαρ νιαρ.

Κατοχή και χούντα λοιπόν, αυτό νιώθουμε πως ζούμε. Η ερμηνεία μας πάνω στα πράγματα είναι αυτή, πάνω από το ντεσκτοπ πισί μας με τον διπύρηνο επεξεργαστή, τη webcam ενώ σχολιάζουμε ταυτόχρονα την ξεφτίλα της Βίσσης (sic).

Δεν θα διαφωνήσω ότι ζούμε το λιγότερο περίεργες μέρες, ότι όταν έχουμε διαφορετική γνώμη πρέπει να μιλάμε, ότι ο διάλογος μας εξελίσσει και μας ωθεί να σκεφτούμε λίγο περισσότερο, ότι όλοι ζούμε διαφορετικές πραγματικότητες και ότι δεν είμαστε μονοδιάστατοι, κάποια στιγμή χρειάζεται και η ενασχόληση με το απλό  ή το γελοίο ή το ευτελές είτε για να χαλαρώσουμε είτε γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, έτσι γουστάρουμε.

Μη μου συγκρίνεις όμως σε παρακαλώ την ερμηνεία σου χρησιμοποιώντας λέξεις βαριές και έννοιες ιστορικά φορτισμένες. Μη μου συγκρίνεις την πραγματικότητα του μπαμπά σου που σου πιπιλάει τα αυτιά "...στη χούντα περνούσαμε καλύτερα" γιατί αυτό το "αρκεί να περνάμε καλά" δεν μου αρκεί. Θυμίσου το Δίστομο και τα Καλάβρυτα της Κατοχής, θυμίσου ότι στη χούντα δούλευαν τα βούνευρα στους διαφωνούντες και κλάψε για το ακριβό σου πετρέλαιο και την προοπτική μιας ζωής με λιγότερα.

Για να στο πω και πιο στεγνά, ο Γκαίμπελς γαργαλάει τον Πινοσέτ στον τάφο του και γελάνε παρακαλώντας για μια ενσάρκωση ως κυβερνήτες σας.