Gozaimas[u]

Κάποτε τα έγραφα αυτά  και δεν είχα πατήσει φυσικά το ποδαράκι μου στη μακρινή Ιαπωνία και για να λέμε και τα σύκα σύκα άλλά και τη σκάφη σκάφη δεν το είχα καν ονειρευτεί ότι θα πήγαινα στην άκρη του κόσμου. Καμιά φορά όμως οι πιο περίεργες ευχές γίνονται πραγματικότητα και βρέθηκα την πρωτοχρονιά της νέας δεκαετίας στο Τόκυο.

Σαν όνειρο μου φαίνεται, ακόμα  και τώρα που γύρισα. Δεν το πιστεύω, παρά την τεράστια πτήση, παρά τα (πιο) χλωμά πρόσωπα γύρω μου ότι η ταπεινή μεν αφεντιά μου δε πήγε σε αυτή την πραγματικά παράξενη χώρα. Γελούσα στην πτήση προς το Τόκυο, ότι αφού είναι και τόσες ώρες μπροστά είναι λογικό να έχουν και την τεχνολογία του μέλλοντος  ( ναι ξέρω, είναι χιουμοράκι τύπου α καλό ε).

Γελούσα με τα αγγλικά τους, γελούσα με την ανικανότητα μου να βγάλω άκρη στο μετρό, γελούσα με τις καινούριες μου κάλτσες ( μην τυχει και πρεπει να βγάλω παπούτσι και έχω βάλει την τρύπια...), γελούσα με τις παράξενες γεύσεις που με άφησαν σχεδόν νηστική κάποιες φορές. γελούσα με τα ντυσίματά τους και τις ψυχαναγκαστικές υποκλίσεις τους....

Τώρα όμως είμαι εδώ. Απολογιστικά, δε γελάω πια. Μου έχει μείνει ένας σεβασμός για ένα λαό παράξενο, ιδιόμορφο, ξένο ο οποίος δε με έκανε στιγμή να νιώσω μακριά από το σπίτι. Ίσως γιατί και τα δικά τους γέλια στα εστιατόρια, στα καφέ, στο δρόμο ήταν ολόιδια με το δικό μου.

Ενδεχομένως, to be continued.