Λέξη - λέξη τον καημό μου!

Κάθε φορά που παραμελώ το μπλογκ μου νιώθω τύψεις. Νίώθω σαν να στερώ τον εαυτό μου από τη δυνατότητα έκφρασης, σαν να επιλέγω επίτηδες να ξεχνάω τις φωνές μέσα μου και να προσποιούμαι ότι είμαι ένας άνθρωπος μηχανή.
΄
Κακά τα ψέμματα, η οθόνη που αποτυπώνονται ένα ένα τα γράμματα είναι μια βαλβίδα έκλυσης ατμού για μένα. Και ξανά μανά κακώς που δεν αφήνω πια τόσο συχνά τις σκέψεις μου εδώ, κι ας αφορούν τη μικρή προσωπική μου πραγματικότητα.

Στο κάτω κάτω αγαπώ τις λέξεις, είναι το αγαπημένο παιχνίδι,  η πιο ακριβή μου συντροφιά παρόλο που ώρες ώρες θα ήθελα  να έχω κι άλλους έκφρασης: να τραγουδάω ( θε μου λίγη φωνη να σπαταλούσες πάνω μου...), να ζωγραφίζω, ή έστω να πιάνουν τα χέρια μου αδερφέ, να ράβω και να πλέκω!!!

Κατα τα αλλα καλά, κάνω κάτι μεταφράσεις τελευταία και πολύ το απολαμβάνω που πληρώνομαι  ΜΕ ΤΗ ΛΕΞΗ!!!!!!