I ll kill her ( my reality)

Έβγαινα από το πάρκινγκ του Μολ. Ήμουν μποτιλιαρισμένη στην ανηφόρα με τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ δίπλα μου. Με βολεύει ρε γαμώτο να τα συνδυάζω όλα, παρόλο που ξέρω ότι σε εκείνο το σούπερ μάρλετ κλέβουν μιας και τα βιολογικά πχ λεμόνια που αγοράζω τα έχουν ήδη ζυγισμένα με το αυτοκολλητάκι αλλά συνήθως κλέβουν στο ζύγι από 200 γραμμάρια έως μισό κιλό. Ε τα ζυγίζω μόνη μου σαν τον κλέφτη και κολλάω από πάνω τη σωστή τιμούλα.

Τεσπα, στη μέση της ανηφόρας με τα δάχτυλα μουδιασμένα και τις πατούσες με κράμπα από το σταμάτα-ξεκίνα, μόλις είχε γλυκοχαράξει το έμβλημα του Δε μολ, ο ρόμβος ο γιγάντιος και οι φωτεινές επιγραφές των μπρα-ντ-ζ. Στο βάθος του ορίζοντα μου ανέμιζε φωτισμένη η ελληνική σημαία από το υπουργείο παιδείας το Β', το μεταστεγασθέν.

Αλλά όλα αυτά στο βάθος, γιατί το οπτικό μου πεδίο το μπούκωνε ένα τζιπ με εγχάρακτο το μοντέλο στον προφυλακτήρα. Ήταν και Τζιπ λέμε αλλά και... Patriot.

Το ραδιόφωνο έπαιζε ένα υπέροχο τραγούδι αλλά και αυτό μπούκωσε το έρμο γιατί η Κοσμόουτ το χρησιμοποίησε για να μας πείσει ότι θα μας αλλάξει τον κόσμο και όχι μόνο τα φώτα όπως οι υπόλοιποι.

Άμα μυριζε και σκατίλα, θα ήταν ολοκληρωμένη η εμπειρία και για τις πέντε αισθήσεις.