Γράμμα

Μικρή, έλεγα στη μητέρα μου πως έχω μέσα μου δύο μπαταρίες. Γεμίζουν με εμπειρίες, με ερεθίσματα.

Όταν η πραγματικότητα με κατακλύζει, πρέπει να αδειάσουν μαμά.

Έτσι της εξηγούσα γιατί έκλαιγα με τις καταιγίδες, με τα φρέσκα ανοιξιάτικα χαμομήλια κι έπιανα το μολύβι και όποιο χαρτί έβρισκα μπροστά μου κι έγραφα, έγραφα, έγραφα μέχρι να αδειάσουν οι μπαταρίες και να σταματήσω να κλαίω.

Μέχρι την επόμενη φορά που οι μπαταρίες θα γέμιζαν.

Μάλλον έχω φτάσει στο σημείο που χάλασαν οι μπαταρίες. Όσο και αν της αδειάζω, πάντα κάτι μένει, τις έχουν εγκαταλείψει οι αντοχές τους.

Μαμά, πάντα ήξερες πως ποθούσα μια διαφορετική καθημερινότητα.

Μαμά, μεγάλωσα και κατάλαβα πως απλά λαχταρούσα να είναι φανερή η καθημερινή μου διαφορετικότητα.