Fairytale gone Mad

Έχω τα νεύρα μου τελεία και παύλα.


Η παραίτηση και η αποδοχή διαδέχονται τα νεύρα.

Δεν θέλω να απολογηθώ για την αμαρτωλή ατέλεια μου, δεν θέλω να παραιτηθώ από το δικαίωμα στο λάθος. Δεν θέλω να με κρίνει κανείς, δεν θέλω.

Νιώθω μια ανία, μια διάθεση να ξεράσω στην πλατεία Συντάγματος ή ακόμα καλύτερα μπροστά στη Βουλή. Στα πόδια ενός διευθύνοντος συμβούλου, έξω από μια πανάκριβη μπουτίκ – Θεέ μου πόσα μέρη υπάρχουν να ξεράσεις και δεν το ήξερα.

Θέλω να πάω να ξεράσω στα πόδια της Πρωτοψάλτη – γιατί είναι άλλη από εκείνη που κάποτε τραγουδούσε «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» , που 6 ήμουνα η πουτάνα όταν το άκουσα και έκλαιγα γιατί άθελα μου είχα πάρει τζούρα από τον πόνο του έρωτα και σε ένα ενσταντανέ θείας προοικονομίας είδα το μέλλον μου στο στίχο:

«Και απορώ που μια ζωή
από παιδί παρακαλάω
Μα ούτε σ' ένα παραμύθι δε χωράω».

Θέλω να πάθω κι εγώ έναν ιδεασμό, όχι τον trendy τον αυτοκτονικό, αυτόν προσπάθησα πολύ να τον ξεφορτωθώ και δεν θα του ανοίξω καμιά κερκόπορτα του πούστη, αλλά έναν ιδεασμό μεγαλομανίας.

ΝΑ ΒΓΏ ΕΞΩ ΚΑΙ ΝΑ ΠΩ « ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ! ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΗΝ ΤΑΔΕ ΜΕΡΑ, ΤΑΔΕ ΩΡΑ, ΠΑΜΕ ΝΑ ΞΕΡΑΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ» και να γίνει global event στο Facebook, ξεράστε την ίδια ώρα 20:00 στο Γκρήνουιτς.


Βέβαια, τώρα που το καλοσκέφτομαι, το αποτέλεσμα μια ζωή το ίδιο είναι, αυτοί οι καλοί κύριοι με τις άσπρες μπλούζες και το άλλο το αξεσουάρ με τα μακριά μανίκια, και θέλω να κλείσω και την kinky σουίτα με τα καπιτονέ αφρολέξ γύρω γύρω.

Και όχι τίποτε άλλο, η αμαρτωλή ατέλεια άλλων αμαύρωσε και το μέσο έκφρασης που έχουμε επιλέξει αρκετοί. Γιατί όπου άνθρωπος, να και το σκατό που αφήνει πίσω του για να ζήσει. Για φαντάσου να μου πούνε μετά πως τα παίρνω από εταιρίες παραγωγής καθαρτικών για να ξεράσει το σύμπαν όλο.

Θα έρθεις να με πάρεις αγκαλίτσα παραμυθάκι μου να σκάσω;