Algo más que eso, por favor

Έπρεπε να πάρω το καράβι για την Αίγινα - Έγινα. Μπήκα μέσα στο καράβι αλλά βγήκα, δεν είχε θέση για μένα, είχε πολύ κόσμο, δεν θυμάμαι ακριβώς αλλά για κάποιο λόγο έπρεπε να βγω και το αποτέλεσμα ήταν να χάσω το καράβι.



Δεν ήμουν μόνη, ήταν και άλλοι σαν κι εμένα στο λιμάνι. Ήταν μικρό λιμανάκι σαν πορθμείο, την Αίγινα την βλέπαμε απέναντι. Χωρίς πολλούς δισταγμούς, πήραμε ένα φουσκωτό, σαν αυτά που κάνουμε ράφτινγκ, σαν σωσίβια λέμβος και ένα κουπί στο χέρι και δως του όλοι μαζί για Αίγινα.



Με το που ξεκινήσαμε, ο προορισμός έμοιαζε ήδη κοντά. Μόνο που αρχίσαμε να ανεβοκατεβαίνουμε από τα απόνερα του καραβιού που φυσικά προπορευόταν. Και ξέραμε πως τα ισχυρότερα θα έρχονταν μετά, και θα μπορούσαν να μας ανατρέψουν, με κίνδυνο το θάνατο μας. Είδαμε στα αριστερά μας κάτι σαν ράμπα για πάρκινγκ, ανάμεσα σε δύο βράχους. Στριμωχτήκαμε εκεί για να μη μας ανατρέψουν τα απόνερα και προετοιμαστήκαμε για να μας σκεπάσει το κύμα. Κρατηθήκαμε γερά και πήραμε βαθιά ανάσα για να αντέξουμε όση ώρα θα ήμασταν κάτω από το νερό.



Πήρα ανάσα και έκλεισα τα μάτια. Είδα δεκάδες πανομοιότυπα ψαράκια, πορτοκαλί και σχεδιασμένα παιδικά, σαν σχέδιο παιδικής ταπετσαρίας.



Τα δύσκολα πέρασαν και αμέσως μετά είμαστε στην Αίγινα.



Όλοι βρεγμένοι και το νησί πήχτρα στον κόσμο, λες και είχε γίνει η καταστροφή της Σμύρνης με σήμα κατατεθέν τον τουρισμό. Κι εμείς βρεμένοι, από πανσιόν σε πανσιόν, σε κυκλαδίτικα δρομάκια να μας λένε πως δεν υπάρχει πουθενά δωμάτιο.



Στο κέντρο της πλαγιάς , ήταν το ακριβότερο ξενοδοχείο. Φωτισμένο με νέον ροζ και μωβ, φαινόταν από παντού. Ξεκινήσαμε για εκεί με την ελπίδα πως στο ακριβότερο θα έχουμε περισσότερες πιθανότητες να βρούμε άδειο δωμάτιο.



Φευ, η ρεσεψιόν ήταν γεμάτη από κόσμο που είχε την ίδια ιδέα με εμάς. Και ήδη οι πρώτοι είχαν λάβει την απάντηση πως δεν υπάρχει διαθεσιμότητα. Πίσω από τη ρεσεψιόν υπήρχε ένας υπερυψωμένος διάδρομος. Εκεί είδα έναν κύριο, 55άρη, γεματούλη, με τον οποίο είχα πιάσει κουβέντα όταν είχα ανέβει στο καράβι. Με είδε και με θυμήθηκε, και μάλλον σιωπηρά εισέπραξα από το βλέμμα του πως θα βοηθούσε εμένα και τους δικούς μου (για τους οποίους ένιωθα υπεύθυνη) να βρούμε δωμάτιο.



Ήρθαν από τη ρεσεψιόν αποκλειστικά σε εμάς και μας είπαν να τους ακολουθήσουμε. Περάσαμε μέσα από το μπαρ το οποίο ήταν ημικυκλικό με μια τεράστια τζαμαρία να φαίνεται η παραλία. Το ξενοδοχείο τελικά ήταν πιο μεγάλο από ότι έδειχνε, ήταν σαν ολόκληρο χωριό. Καθισμένος σε ένα τραπέζι με την παρέα του ήταν ο κύριος και πάλι με το βλέμμα είχα την επιδοκιμασία του.



Βγήκαμε από το γυάλινο μπαρ και μπήκαμε στο μέτος του ξενοδοχείου με τα μπανγκαλόουζ. Αυτόνομα σπιτάκια, πέτρινα δρομάκια, ήταν σαν παραμυθένια. Μας οδηγούσε μια υπάλληλος του ξενοδοχείου. Εγώ πρόσεξα ότι κάθε σπιτάκι είχε το δικό του όνομα και προσπεράσαμε ένα που λεγόταν Σέρρες.



Δεν μείναμε όμως σε αυτό, μείναμε σε ένα άλλο το οποίο είχε και αυτό όνομα οικείο που ηχούσε γνώριμο στα αυτιά μου και επίσης θελκτικό. Μπορεί να μην ήταν ελληνικό το τοπωνύμιό του, μπορεί να ήταν βρετανικό.



Μπήκαμε μέσα με απορία. Αφού ήταν όλα γεμάτα, εμείς πως βρήκαμε δωμάτιο και μάλιστα, σουίτα , μεζονέτα, χλίδα μιλάμε. Μπήκαμε μέσα με δέος και είδαμε πως η βιλίτσα είχε κόσμο. Μάλλον μια αγγλική οικογένεια, με μια καλόκαρδη ξανθιά κυρία η οποία μας εξήγησε πως έφευγαν την άλλη μέρα, ίσως και τα ξημερώματα και δεν είχαν πρόβλημα να περάσουμε κάποιες ώρες μαζί για να εξυπηρετήσουν ταλαιπωρημένους ταξιδιώτες.





Όλο το όνειρο ήταν γεμάτο με recurrent themes. Όλα κάπου τα είχα ξαναδεί. Το νησί, το ξενοδοχείο, όλα ήταν οικεία από άλλα όνειρα.