Spookfish

Καμιά φορά κοιτάω γύρω μου και λέω πως δεν βρίσκω νόημα. Δεν βρίσκω μπούσουλα. Χωρίς απαισιοδοξία, μια απλή διαπίστωση του παρατηρητή που βρίσκεται μέσα στο ενυδρείο, μαζί με τα υπόλοιπα ψάρια. Πέρα δώθε, πέρα δώθε , ανοιγοκλείνουμε τα βράγχια βιαστικά από τη μία γωνιά στην άλλη και μεγαλώνουμε τα αυγά μας με τη φιλοδοξία να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι.
Να μεγαλώσουν και να γίνουν γλύφτες, να κολλάνε στο γυαλί και να τρώνε τη σαβούρα και το σκατό για να μας βλέπουν καθαρούς οι απ'έξω.

Απορώ χωρίς πια να θυμώνω. Απορώ γιατί παιδιά του λυκείου είναι τόσο σίγουρα πως όλα είναι σκατά και το μόνο που τους μένει από τα 17 είναι να γίνουν ΕΠΟΠ ή μπάτσοι για να πιάσουν την καλή. Λες και είδαν την κακή. Και δως του όλοι μαζί , 17αρηδες και 35χρονες για το τζάμι με το σκατό.

Απορώ χωρίς να θυμώνω. Στο ενυδρείο μου τώρα τελευταία έχει και κάτι σαρκοβόρα, αλλά τρώγαν στα κρυφά και εμείς απορούσαμε που είναι οι φίλοι μας. Συνηθίσαμε όμως να τους εξαφανίζουν οι δημοσιογνάθοι και μπήκαμε αυτόβουλα στη θέση του Ουίνστον Σμιθ, να γράφουμε και να ξαναγράφουμε 1984 φορές το παρελθόν μας με την πίστη πως θα μας βάλουν στο ιδιωτικό μας ενυδρείο.

Δεν θυμώνω. Τα βράγχιά μου ανοιγοκλείνουν απαλά και σκέφτομαι πως αυτό που ακολουθεί με εκφράζει. Διάβασέ το και άκουσέ το.