Sol Invictus

Χειμερινό ηλιοστάσιο σήμερα. Μια μέρα που τη θυμάμαι από το δημοτικό. ‘ Η γη μας , το καράβι μας , γυρίζει σήμερα και συνεχίζει το ταξίδι της προς τον ήλιο‘ έλεγε σε ένα κείμενο του ανθολογίου ο Ξενόπουλος , από αυτά της σειράς ‘ Η διάπλασις των παίδων‘ .
Με τον ήλιο είμαι ερωτευμένη. Σήμερα, μέρα μικρότερη του χρόνου, λάμπει παντού το χρυσό του φως. Με συντονίζει με την ύπαρξη μου, φωτοσυνθέτω χαρά και χαλαρώνω.

Οι καλύτερες φωτογραφίες της ζωής μου, μέσα στο μυαλό μου, είναι με τον ήλιο.

Κλικ...Είμαι τριών, στο χωριό μου, με τον αδερφό μου μωρό, ξάπλα σε μια σεζ λονγκ στην αυλή. Χαμογελάω και τα δαχτυλάκια μου, είναι μπροστά στα μάτια μου, να με βοηθάν να τον κοιτώ κατάματα.

Κλικ. Είμαι 10. Περπατώ ένα κρύο πρωί με τη μητέρα μου, λίγο πριν το Πάσχα, και νιώθω τις ακτίνες του να χαιδεύουν τα πόδια μου, να διαπερνούν το καλσόν μου , και να ξυπνάν τις αισθήσεις μου , να με προετοιμάζει το φως για το καλοκαίρι.

Κλικ. Είμαι 16. Κάθομαι στα σκαλιά του Λυκείου.Αλκυονίδες μέρες. Έχω πάει από νωρίς, και κάθομαι, με τα μάτια κλειστά, να τυλίγομαι σε μια κόκκινη αχλύ και να νιώθω ότι κάνω έρωτα με τη ζεστασιά του.

Και αν ψάξεις λιγάκι, τέτοιες μέρες, όλοι γιόρταζαν τον γυρισμό του ήλιου. Απομεινάρι και τα Χριστούγεννα αυτής της λατρείας. Ανα-γέννηση.

Να ξαναγεννηθώ σαν πλήκτρο στο ακορντεόν του Yann Tiersen, σαν αεράκι καλοκαιρινό, σαν φωτιά εστίας σε χαρούμενο σπίτι, σαν νότα παιδικού τραγουδιού, σαν πρώτη πρωινή ακτίνα του ήλιου που ξετρυπώνει από τις γρίλιες και χαιδεύει το μέτωπο αποκοιμισμένου εφήβου.

Καλά Χριστούγεννα.