Hey there Delilah
- Τι σκέφτεσαι;
- Τα πόδια σου...
Έκλεισε τα μάτια της και φαντάστηκε και αυτή τα πόδια της τυλιγμένα γύρω από τη μέση του. Η εικόνα την κατέκλυσε, παρέμεινε σιωπηλή.
Και έμειναν και οι δυο στο ακουστικό, δυο ανάσες συγχρονισμένες αν και λίγο βαριές και διστακτικές.
- Έχω ένα καρουσέλ με λέξεις στο μυαλό μου, του είπε. Είμαι στη μέση και αυτές στροβιλίζονται γύρω μου, δεν ξέρω σε ποια να απλώσω το χέρι μου, να την πιάσω και να στη δώσω. Φοβάμαι μήπως πιάσω τη λάθος λέξη και αύριο που θα σε δω από κοντα το μετανιώσω.
Και το αφήσαν για την αυριανή μέρα. Ραντεβού στο πάρκο δίπλα στο ποτάμι και η μέρα που ξημέρωσε ήταν ηλιόλουστη, γεμάτη με ένα γλυκό φως, από αυτό που υπογραμμίζει μαλακά την πραγματικότητα χωρίς να τη σκληραίνει. Ανέβηκε τη γέφυρα χαρούμενη, γεμάτη με τη γλυκιά προσμονή που σου τραβάει απαλά τις άκρες των χειλιών προς τα πάνω.
Αυτό που δεν περίμενε όταν κατέβηκε στην άλλη πλευρά της γέφυρας, ήταν το καρουσέλ και τις χαρούμενες φωνές από τα παιδάκια πάνω του. Ο συνειρμός ήταν άμεσος και κοντοστάθηκε , να ζυγίζει με το μυαλό της την παράλογη σύγκριση διαίσθησης, πρόβλεψης, ή υποσυνείδητου προγραμματισμού της πραγματικότητας.
Τον αναζήτησε με τα μάτια της για να βγει από τη σύγχιση. Στεκόταν πίσω από το καρουσέλ, όμορφος και σχεδόν χαμογελαστός, μοναδικός μέσα σε τόσο κόσμο.
- Τα πόδια σου...
Έκλεισε τα μάτια της και φαντάστηκε και αυτή τα πόδια της τυλιγμένα γύρω από τη μέση του. Η εικόνα την κατέκλυσε, παρέμεινε σιωπηλή.
Και έμειναν και οι δυο στο ακουστικό, δυο ανάσες συγχρονισμένες αν και λίγο βαριές και διστακτικές.
- Έχω ένα καρουσέλ με λέξεις στο μυαλό μου, του είπε. Είμαι στη μέση και αυτές στροβιλίζονται γύρω μου, δεν ξέρω σε ποια να απλώσω το χέρι μου, να την πιάσω και να στη δώσω. Φοβάμαι μήπως πιάσω τη λάθος λέξη και αύριο που θα σε δω από κοντα το μετανιώσω.
Και το αφήσαν για την αυριανή μέρα. Ραντεβού στο πάρκο δίπλα στο ποτάμι και η μέρα που ξημέρωσε ήταν ηλιόλουστη, γεμάτη με ένα γλυκό φως, από αυτό που υπογραμμίζει μαλακά την πραγματικότητα χωρίς να τη σκληραίνει. Ανέβηκε τη γέφυρα χαρούμενη, γεμάτη με τη γλυκιά προσμονή που σου τραβάει απαλά τις άκρες των χειλιών προς τα πάνω.
Αυτό που δεν περίμενε όταν κατέβηκε στην άλλη πλευρά της γέφυρας, ήταν το καρουσέλ και τις χαρούμενες φωνές από τα παιδάκια πάνω του. Ο συνειρμός ήταν άμεσος και κοντοστάθηκε , να ζυγίζει με το μυαλό της την παράλογη σύγκριση διαίσθησης, πρόβλεψης, ή υποσυνείδητου προγραμματισμού της πραγματικότητας.
Τον αναζήτησε με τα μάτια της για να βγει από τη σύγχιση. Στεκόταν πίσω από το καρουσέλ, όμορφος και σχεδόν χαμογελαστός, μοναδικός μέσα σε τόσο κόσμο.
Σχόλια
Συνέχισέ το.
Έχεις φοβερή γραφή.
Σχεδόν σε ζηλεύω.
Έχεις και πρότζεκτ για την άλλη Κυριακή ε;
Τον νου σου!
If Im looking kind of dazzled
I see neon lights
Whenever you walk by!!!
που λενε και οι Pretenders!
Εξαιρετικό !!!
για να δούμε!!
για τη συνέχεια; σίγουρα όχι αυτό που προτείνει η αργυρένια..
;)
Προσπέρασε τον έναν και μοναδικό...κ με το βλέμμα της κοίταξε τριγύρω...Είδε γύρω από το καρουζέλ και πέρα απ'αυτό...Παιδιά να παίζουν και να γελούν, νέους να χαλαρώνουν με ωραίο παρεάκι, ζευγάρια με τα παιδιά τους, παρέες να συζητούν, παπουδες και γιαγιάδες να κάνουν βόλτες...Είδε χαρούμενα πρόσωπα...Είδε λυπημένα πρόσωπα..Είδε οτι η ζωή είναι πέρα από τον έναν και μοναδικό....Χάρηκε με τον εαυτό της που αφέθηκε σε μια τρελή και παθιασμένη εμπειρία...Έζησε κάτι όμορφο...Και θέλει να ζήσει κι άλλα...Θέλει να κηνυγήσει τα όμορφα της ζώης....Και ξέρει πως το μόνο που έχει να κάνει είναι να προχωρήσει παρακάτω...εκεί την περιμένουν όλοι και όλα...Μοναδικοί και κοινοί, σωστοί και λάθος...Και τώρα βλέπει ένα καρουζελ της ζωής...Ένα καρουζελ επιλογων...Και απλώνει το χέρι και διαλέγει..Και χαμογελά..;)
Cheer up mate...κι άσε την ζωή να σε εκπλήξει...!;)
Δεν πήγες να τον δεις στο νοσοκομείο.Ήξερες την αλήθεια.Μόνο έμαθες απο τις φωνές που ίπταντε σαν κάργιες ότι είχε μέινει παράλυτος και αναθεμάτιζε την ώρα και τη στιγμή που βρέθηκε δίπλα στο καρουσέλ.
Ξύπνησες.Ο αέρας έστελνε βαριές τις ανάσες του στο δωμάτιό σου φορτωμένες με δυόσμο και νυχτολούλουδο.Βγήκες στη βεράντα.Έκανες να ανάψεις τσιγάρο μα το μετάνοιωσες γιατί δεν ήθελες να χάσεις τις οσμές.
Σήκωσες το βλέμμα στον ουρανό.Φωτισμένος μαύρος και απροσδιόριστος.Το καρουσέλ μετακόμισε στα αστέρια.Αυτός πουθενά.Ούτε δίπλα ούτε πίσω ούτε παντού.Γύρισες μέσα.Έβγαλες τα ρούχα σου φίλησες το μαξιλάρι και το πέταξες με συνοπτικές διαδικασίες.
Γιατί δεν εμφανίστηκε;Το καρουσέλ ανέβηκε αυτός πού;Σκέφτηκες πως δεν άντεξε το καρουσέλ θα αντέξει τον ουρανό σου;Ευθύς ξαλάφρωσες.Ήξερες την αλήθεια.Το σώμα ήταν νυσταγμένο αλλά ανάλαφρο.Ήθελες ένα όνειρο.
Πάνω στο κομοδίνο η φωτογραφία του συντρόφου σου να περιμένει καρτερικά να της δώσεις λίγη σημασία.Είναι στο όνειρο;Δεν το ξερεις αυτό αλλά ξέρεις την αλήθεια.Ξάπλωσες και κοιμήθηκες με ένα δυόσμο στο αυτί.
Γράφεις μαγικά.Ελπίζω να σε βοήθησα...
island
τριλιαν, καλά το λένε οι Pretenders!
παράφωνε, σε ευχαριστώ!
αύρα, διανύω παραγωγική περίοδο!
Γιωρίκα, πες και εσύ καμιά ιδέα!
Στελίνα, μου άρεσε η παρομοίωση για το καρουσέλ της ζωής. Αλλά...λες να κάνουμε μάταιους κύκλους με την ψευδαίσθηση πως προχωράμε; (χα...δεν το περίμενες αυτό, ε; )
Island, καλέ , τον σκότωσες ή μου φάνηκε;
ΩΣΗΕ ( μα τι σημαίνει αυτό;)...μου άρεσε και η δική σου ιδέα!
Αχ, Νανάκο μου, ναι ναι ναι γλειφιτζούρια!!! Και όπως λέω και στο προφίλ μου words all failed the magic prize ( και συνεχίζει...nothing I can say when I m in your thighs...)