Εμμονή

Πήγα ένα τριήμερο στη Μύκονο. Πέρασα καλά, ήπια, χόρεψα, ξενύχτησα, έκανα βλακείες. Και ήταν όμορφα, ξέφρενα, γέλασα, διασκέδασα, ζωντάνεψα στον υπερθετικό βαθμό. Μα κάτι πάει στραβά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

So much flesh on display, που ένιωθα σαν να περίσσευα από όλο αυτό το πανηγύρι.

Βασιλιάς του κόσμου ήμουν σε ένα μπαλκόνι, να ακούω τη δυνατή μουσική, να νιώθω γύρω μου χαρούμενα πρόσωπα ( πάντοτε πίστευα ότι όλοι είναι όμορφοι όταν χαμογελάνε ευτυχισμένοι) και απέναντι ήταν το φεγγγάρι. Εγώ κι αυτό . Και η δυνατή μουσική. Και ένας χαζός τουρίστας μεθυσμένος να μπαίνει στη θάλασσα έξω από το τρέντυ μπαράκι. Θεέ μου τι ομορφιά το χαζό ανθρώπινο είδος! ( περιλαμβανομένης της γραφούσης)

Πόσο φεγγάρι να κοιτάξεις στη Μύκονο; Που να το πεις και να σε καταλάβουν;

Είναι και τα πλατινένια μαλλιά γυαλιστερά και σκεπάζουν τη λάμψη του φεγγαριού.

Είναι και η μουσική δυνατά και σκεπάζει το κύμα.

( χοχοχό, το αλκοόλ μόνο σε φέρνει σε σύνδεση λίγο καλύτερα με το συναίσθημα, έτσι ανίκανοι που έχουμε γίνει να το ξεδιπλώσουμε χωρίς φόβους)

Είναι και η αγωνιώδης προσπάθεια να αποσπάσεις βλέμματα καθρέφτες για να κοιτάς το είδωλο σου .

Δεν λέω ότι δεν πέρασα καλά. Υπέροχα πέρασα. Αλλά να , εκτός απο την ξέφρενη διασκέδαση κουβαλάω και κάτι όμορφες εικόνες.

Μια γάτα σε ένα πιθάρι. ( Λατρεύω τις γάτες)

Διάφανο νερό. Η φωτογραφική στο χέρι - κάπου κοντά είναι η φωτογραφία η αστεία, η έξυπνη, η μοναδική!
Μια βροχερή ανατολή στο μπαλκόνι, με τα πόδια αγκαλιασμένα πάνω στην καρέκλα , το πηγούνι στα γόνατα, και το βλέμμα στη θάλασσα - το Mp 3 player στα αυτιά.

Είμαστε όλοι έτσι; Δεν είμαστε; Ποια είναι η σωστή αντίληψη της πραγματικότητας; Σε πόσες διαστάσεις ζούμε ταυτόχρονα; Πόσους διαδρόμους έχει το μυαλό μας; Και είμαι νορμάλ που απόλαυσα και την τρέλα αλλα κάπου κάπου κολλούσε το βλέμμα στο φεγγάρι;