ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Μέρα μεσημέρι στην Πειραώς. Φοβόμουν.
Πίσω μου περπατούσε ένας "αλήτης" , ένας βρώμικος με βήμα ασταθές. Με την σωματική διάπλαση του ναρκομανούς δεν θα μπορούσε πιθανότατα να είναι απειλή αλλά εγώ φοβόμουν. Κοντοστεκόμουν κι ήταν πίσω μου . Επιτάχυνα αλλά πάλι πίσω μου ήταν .

Το μόνο καθησυχαστικό ήταν ότι έτρωγε πατατάκια - με γεύση ρίγανη. Πόσο επικίνδυνος είναι κανείς όταν τρώει;

Εγώ πάντως συνέχιζα να φιλτράρω τη συμπεριφορά μου και το περπάτημα μου σύμφωνα με το φόβο μου και τον επικίνδυνο πίσω μου. Ρεντ αλερτ...μη αρτιμελής ζητιάνος με την πλάτηη στον τοίχο σε απόσταση 10 μέτρων. Τι κάνω; Βγάζω πορτοφόλι έξω; Και αν μου το αρπάξει ο επικίνδυνος και το σκάσει τρέχοντας; Τι κάνω; Βάζω το χέρι μου μέσα στην τσάντα και σπασμωδικά ψάχνω για χύμα ψιλά. Τίποτα. Πλησιάζω. Με κοιτάει. Το χέρι μου είναι ακόμα άδειο και ο φόβος μου είνα παρών.
Είμαι μπροστά του. Τον λυπάμαι . Επιβραδύνω. Δεν έχω ψιλά. Το πορτοφόλι μου δεν μπορώ να το βγάλω από την τσάντα, φοβάμαι. Περπατάω. Λυπάμαι. Ψάχνω. Φοβάμαι. Αγχώνομαι. Περπατάω. Προσπερνάω. Προσπερνάω. Λυπάμαι. Κοντοστεκομαι και γυρνάω κι ότι γίνει.

Ο επικίνδυνος δε με κοιτάει. Αποφασιστικά αλλά με μάτι θολό τρωέι μια τελευταία χούφτα πατατάκια , είναι πασαλειμμένος με τρίμματα , είναι βρώμικος. Είναι η σειρά του να κοντοσταθεί, να χαιδέψει το ζητιάνο με κινήσεις σβέλτες αλλα τρεμουλιαστές και να του αφήσει τα πατατάκια στην ακρωτηριασμένη του ποδιά. Και να φύγει, να συνεχίσει να ανεβαίνει την άσχημη πλευρά της Πειραιώς με το ίδιο ασταθές περπάτημα.

Κάνω το σταυρό μου ευβλαβικά...και ρύσαι ημάς απο του πονηρού. Τώρα πια φοβάμαι τον εαυτό μου. Κάθομαι στη στάση του λεωφορείου και κλαίω.