Χωρίς νόημα

Εντυπωσιάζομαι από τον ετεροκαθορισμό του κάθε φανατικού.
Να εξηγηθώ.
Έχουμε τον Φ φανατικό ο οποίος φωνάζει βρίζει γδέρνει βγάζει νύχια ή ό,τι θέλει τελοσπάντων για να προφυλαχτεί από τον κίνδυνο: αλλοδαπούς, αθέλληνες (sic), χουντικούς. πολιτικούς, συριζαίους, γουατέβα και γιου νέημ ιτ.
Αναλώνει τόσες λέξεις για να σου αποδείξει γιατί είναι κακοί μόνο και μόνο για να καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί, αυτός καλός θα είναι. Μόνο που αν του στερήσεις τους κακούς μένει ένα κουφάρι με μια ρητορική άχρηστη κι αυτό δεν κάνει αυτόματα κανέναν καλό.
Η ύπαρξη του αντιπάλου δικαιολογεί και τη δική του ύπαρξη, και ναι, αυτό με εντυπωσιάζει.
Μπορεί να λέω κοινοτοπίες, τι να πω πια, το έχω ξαναπεί ότι δεν βγάζω πλέον νόημα, ή όπως λέει και μια ψυχή, μην την ψάχνεις την άκρη, την έκοψα.