Τόσο απλά.

Πάει και το 30% των δώρων και του επιδόματος αδείας για τους δημόσιους υπαλλήλους. Τσουφ, δυο κουβέντες και μια εγκύκλιος, νομοθετική ρύθμιση, γουατέβα και αδειάζουν νουμεράκια από τη μία στήλη και περνάνε στην άλλη.

Να πω ότι δεν το περιμένω και στον ιδιωτικό; Ψέμματα θα είναι. Να πω ότι με νοιάζει για τους ΔΥ; Ψέμματα θα ναι επίσης.

Κάποτε διορίστηκα στην Εθνική Τράπεζα. Για το τυπικό, μέχρι να δω τι θέλω πήγα να καταθέσω τα χαρτιά που μου ζητήσανε. Όταν ζητούσα το γραφείο προσωπικού με κοιτούσανε με χαμόγελο, λέγοντας ¨"Τυχερούλα, τα κατάφερες" και με καλωσορίζανε έτσι στην οικογένεια τους.

Μπήκα μέσα, τους διέκοψα από τα σουβλάκια που τρώγανε και ευγενέστατα με εξυπηρέτησε ένας υπάλληλος με λαδωμένα χέρια χαρίζοντας μου ένα εγκάρδιο χαμόγελο. Ήμουν κι εγώ μέλος της οικογένειας.

Δεν πήγα ποτέ να υπογράψω το διορισμό μου και να τον αποδεχτώ. Με φαντάστηκα σε ένα ταμείο για μια δεκαετία και ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι ένας Καρυωτάκης φτάνει σε αυτή τη χώρα. Ένιωσα οτι εκεί μέσα θα με ρούφαγε η δίνη της ρουτίνας. Όχι στη δουλειά που πήγα ήταν καλά. Χάλια ήταν, οι συνάδελφοι μου κλαίγανε εκ περιτροπής τρεις φορές την εβδομάδα λόγω χαμηλής αυτοπεποίθησης και ψυχολογικού πολέμου. Όταν είδα οτι αυτο δε μου αρέσει όμως, άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω. Έψαξα αλλού, βρήκα και το θέμα τελείωσε.

Κατανοώ απόλυτα την ανάγκη για ασφάλεια. Κατανοώ και τη δυσαρέσκεια. Σε όποιον δεν αρέσει, να ανοίξει την πόρτα και να βγει έξω. ΄Και αν αποφασίσει να μη βγει, να θυμάται ότι το έπέλεξε, γαμώ το αυτεξούσιο μου γαμώ.