Με τον παίδαρο λέμε, με τον παίδαρο

Καιρό είχε να μου συμβεί κάτι τόσο απολαυστικά εκνευριστικό.

Είχα πάει στο Μέγαρο Μουσικής του μεταστάντα θείου για μία δουλειά της δουλειάς. Έχετε παρκάρει ποτέ στο πάρκινγκ του Μεγάρου; Μην το κάνετε, μετρό και πάλι μετρό να πάρετε εκτός αν πρέπει να κουβαλήσετε πράγματα για δουλειά της δουλειας *αγκρμφ,όπως εγώ*. Πρώτα από όλα, κατεβαίνεις σφουρλιχτά δεν ξέρω κι εγώ πόσους ορόφους και πόσα μέτρα κάτω από τη γη. Προσωπικά νόμιζα ότι ήμουν κολλημένη σε ένα τεράστιο τιρμπουσόν που ολοένα και χωνόταν στη γη γιατί είχα βαρεθεί να έχω στριμένο το τιμόνι και να περιμένω το πλάτωμα του πάρκιν. Φτάνω με τα πολλά στο -2 ( ναι δεν έχει -1 για να παρκάρεις, σε ξεκινάν από το -2). Κοιτάω δεξιά αριστερά, με ενημερώνει μια πινακίδα ότι ειμαι και στη ζώνη 6 οπότε παίρνω τα μπογαλάκια μου να κάνω τη δουλεια μου και [...] έτοιμη να φύγω δυο ώρες μετά.

Κανονικά, έπρεπε να το ψυλλιαστώ ότι εκείνη την ώρα με κοιτάει ο διάβολος και μου χαμογελάει σατανικά ( βεβαια, τώρα που την ξαναβλέπω τη φράση μπορεί να με κοιτούσε ο σατανάς και να μου χαμογελούσε διαβολικά) γιατί έχει βρει κάτι να παιδέψει για να διασκεδάσει τη βαρεμάρα του...όταν.. πήγα στα μηχανήματα να πληρώσω και ΤΟ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟ ήθελε να το ταίσω 7 ευρώ για μιαμιση ώρα. ( οκ, θα τα πάρω πίσω από τη δουλειά ΑΛΛΑ 7 ΕΥΡΩ? ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ? ΤΟ ΠΡΩΙ? χέσε με) Ο διάβολος μειδιούσε ακόμα. Κοιτάω κάτω από το ρουφηχτήρι χαρτονομισμάτων κι έχει εικονίτσα ότι παίρνει πενηντάρικο. Οκ, ρούφα το, του λέω, και μου το φτύνει πίσω. Ο διάβολος πλαταίνει το χαμόγελο του και σχεδιάζει τη συνέχεια.

Οχι, δεν παίρνει πενηντάρικο, το λέει επάνω μανταμίτσα στο χαρτί κολημμένο με σελοτέηπ. Αντε πάμε να βρούμε να χαλάσουμε ( ήδη έχω νεύρα). Το χαλάω σε 10 τάληρα που ειχε στο ταμείο η κοπέλα - αλήθεια γιατί μου φάνηκε σαν να εχασε το μισό της αξίας του σε τάληρα; Τεσπα, πάω, πλερώνω, πάω στο - 2 και ο διάβολος αποκαλύπτει όλα του τα δόντια στο πλατύ χαμόγελο.

Βγαίνω από το ασανσερ και λέει για ζώνες 1-3 από κει, για 4 ντουγρού και για 5-6 από δω. Πάω προς το 5-6,, ανοίγω δλδ μια πόρτα και βρίσκομαι σε ενα διαδρομο μακρύ, λάμπες φθορισμού στο ταβάνι, βρώμικο πάτωμα και με μια κλειστή πόρτα στο τέλος. Τα τακούνια αντηχούσαν σε κάθε βήμα, ερημιά και ησυχία. Φτάνω στην κλειστή πόρτα, την ανοίγω και βρίσκομαι σε ένα τύπου χωλάκι με άλλες τρεις πόρτες εκ των οποίων η μία ( ω επιτέλους) λέει ζώνη 5 και έχει κάτι τζαμάκια από όπου βλέπω το πάρκινγκ. ΔΟΞΑ ΣΟΙ λέω αλλά δε με άκουγε ο πανάγαθος. Η πόρτα ζώνη 5 κλειδωμένη. ΦΤΟΥ!
ΑΣ ΓΥΡΙΣΩ ΠΙΣΩ ΝΑ ΠΑΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΝΗ 4. Πάλι τακ - τουκ τα τακούνια, μακρύς μοναχικός διάδρομο, πόρτα από όπου μπήκα ...κλειδωμένη; ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΗ; ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΗ; ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΗ;;
Ξανά πίσω, βαράω τζάμια πόρτας ζώνης 5, κανείς φυσικά είναι 10 το πρωί στο Μέγαρο Μουσικής. Σκατά και...πουφ! Γλόμπος πάνω από το κεφάλι, χαμόγελο αυταρέσκειας για την ψυχραιμία και την έξυπνη σκέψη, "...πάλι καλά που πηρα μαζι μου το φυλλάδιο με το πρόγραμμα, έχει το τηλέφωνο!".
Αν ήταν ταινία, το πλάνο θα είχε ανοίξει πολύ και θα αχνοφαινόταν πίσω μου σε γκρο πλαν η φάτσα του διαβόλου και δως του ζουμάρισμα στο σαρδόνιο γέλιο  με χάχανο που θα έκανε ηχώ ( κάτι σαν τον Δρ. Κλάους του Αστυνόμου Σαΐνη). 

Αμ δεν έχεις παντού σήμα καμπάνα μωρή! Δεν εχεις! Με τετράγωνη λογική, απαράμιλη ψυχραιμία, τσεκάρω αν εχει διαθέσιμα δίκτυα, έχει ένα ρημάδι, παίρνω το 112, με συνδέουν με αστυνομικό τμήμα γιατί λεει δεν εχουν άλλη δυνατότητα , του εξηγώ το πρόβλημα και μου λέει ο γάτος. "Και που θα βρω το τηλέφωνο του Μέγαρου Μουσικής;;"  ( τζιμάνι μου εσύ, πυρηνικέ φυσικέ, ουτε το 11888 δεν σου έχει μείνει στον εγκέφαλο;;)

Διάολε, εγώ ΔΕΝ θα μείνω εδώ! Του δίνω το τηλεφωνο και πάω στωικά να περιμένω στην πόρτα ζώνης 5. Ευτυχώς, ο διάολος με βαρέθηκε και τρόμαξα μία κυρία που περνούσε από το πάρκινγκ όταν χτύπησα την΄ πόρτα και είδε την ανακουφισμένη χαμογελαστή φάτσα μου στο τζάμι.