13:57

Ήταν μια μέρα όπως όλες οι άλλες. Κοίταξε έξω από το παράθυρο της και είδε τα αυτοκίνητα στην Αττική οδό να περνάνε άρυθμα το ένα πίσω από το άλλο, να κοντοστέκονται σαν μυρμήγκια που συναντιούνται στα διόδια και έπειτα να φέυγουν.
Έπειτα κοίταξε τον υπολογιστή της. Αναβόσβηνε το πορτοκαλί κουτάκι του msn, ήταν ένας φίλος, ήταν σίγουρη, αλλά δεν είχε διάθεση να μιλήσει σε κανένα, ούτε καν να γράψει. Αν ήταν να γράψει, είχε τόσα email να απαντήσει και ούτε αυτά τη συγκινούσαν ιδιαίτερα.
Ξανακοίταξε έξω από το παράθυρο.
Κοίταξε τον υπολογιστή.
Παράθυρο.
Υπολογιστής.
Παράθυρο.

Δε βαριέσαι, κι αυτό παράθυρο είναι. Ό,τι και αν κάνω, μπροστά μου ένα παράθυρο θα χω. Άρα η αληθινή ζωή για μένα είναι αυτό το 2χ2, είπε κι ωρίμασε απότομα.

Άνοιξε το παράθυρο του φίλου.
Της έλεγε " Κάθε φορά που ανοίγω το παράθυρο σου..."
Τον διέκοψε"...σου μυρίζει ο βασιλικός μου;;"

"περίπου! μου βγάζει τις τελευταίες γραμμές της προηγούμενής μας συζήτησης".

Πριν του απαντήσει, άνοιξε το παράθυρο πίσω της. Ήθελε και λίγη από τη μυρωδιά του δρόμου να της κάνει παρέα.