Στόχος

-Θα έρθεις;

Ο στρατιώτης τον κοιτούσε στα μάτια. Ο άντρας βολευόταν να τον κοιτάει κι αυτός στα μάτια, ο ήλιος τον θάμπωνε ώρα πριν και τώρα σχημάτιζε απλά ένα φωτεινό περίγραμμα γύρω από τη μορφή του στρατιώτη.
Είχε ακούσει μήνες πριν για το δώρο που έφερνε στα πόδια του ο νέος. Ένα άκομψο δώρο που δεν μπορούσε να το αρνηθεί με τίποτα. Καθόταν ήρεμα σε μία πέτρα, τα πέλματα του ακουμπούσαν ολόκληρα τη γη. Τα χέρια του πλεγμένα στήριζαν το σαγόνι του και οι αγκώνες είχαν βολευτεί πάνω στα γόνατά του. Με το πρόσωπο του χαμογελούσε για να κερδίσει χρόνο, με το νου του μετρούσε ποια άρνηση θα του κέρδιζε την ποιο ανώδυνη κατάληξη.

-Δυο μέτρα χώμα χρειάζομαι εγώ και πέντε το σπίτι πίσω μου. Ο μόνος που έχει έρθει να μου τα πάρει είσαι εσύ και στο βουνό έχει χρόνια κανείς να ανέβει. Γιατί να έρθω να πολεμήσω;

Συνέχισε να χαμογελάει όταν εκπυρσοκρότησε το όπλο. Την κέρδισε την ανώδυνη κατάληξη.