Άννυ

Η Άννυ ήταν η ερωμένη του αφεντικού μου. Εμένα με απασχολούσε στο σπίτι του το οποίο είχε ομοιότητες και με τα δύο σπίτιατων γιαγιάδων μου, για την ακρίβεια τα σπίτια που έμεναν κατά τα παιδικά μου χρόνια. Επειδή έμενα εκεί , είχα μαζί μου και διάφορα πράγματα δικά μου, όπως φωτογραφίες μου με εφηβικές παρέες, βιβλία, όλα ανακατεμένα, είναι γνωστή η τάξη μου εξάλλου. Δεν την ήξερα την Άννυ.

Όμως σε δυο βιβλία που διάβαζα ενώ έμενα σπίτι του, η ηρωίδα λεγόταν Άννυ. Μάλιστα στο ένα από τα δύο, έλεγε ότι η κεντρική ηρωίδα, η Άννυ δηλαδή, είχε βασιστεί σε μια πραγματική γυναίκα και μάλιστα είχε και τη φωτογραφία μιας γοητευτικής ξανθιάς. Μόνο που εγώ δεν είχα ιδέα ότι αυτή η γυναίκα ήταν τόσο κοντά μου.

Ένα βράδυ, ενώ έφευγα από το πάρκινγκ κάτω από το σπίτι του αφεντικού μου,πρόσεξα ένα μαύρο τζιπ με σκούρα τζάμια πίσω μου. Δεν έδωσα σημασία γιατί τα φώτα του ήταν σβησμένα και υπέθεσα πως είναι παρκαρισμένο. Πριν ξεκινήσω όμως με το μικρό μου αυτοκινητάκι, με το που γύρισα το κλειδί στη μίζα, το τζιπ ξεκίνησε και ήρθε κατευθείαν πάνω μου. Σχεδόν πέρασε από πάνω μου, τσαλάκωσε όλη την πλευρά του συνοδηγού, κι εγώ ανέπαφη, έτρεμα στη θέση μου τόσο από το σοκ όσο και από την ομοιότητα του περιστατικού με μια αφήγηση σε ένα από τα βιβλία που διάβαζα.

Και μετά έγινε ο πανικός με το ατύχημα. Μια παρέα παιδιών σκοτώθηκε με το αυτοκίνητο, παιδιών που είχα στις εφηβικές φωτογραφίες μου, σε ένα παραλιακό δρόμο. Οι μάρτυρες στην τηλεόραση έλεγαν για ένα μαύρο τζιπ. Έφυγα τρέχοντας από την τηλεόραση, ανέβηκα στο κρεβάτι, κατέβασα από τη ντουλάπα το βιβλίο και τις φωτογραφίες. Ήταν οι φίλοι μου που δεν υπήρχαν πια και το περιστατικό με λεπτομέρειες στο βιβλίο που διάβαζα. Άρχισα να διαβάζω με ρίγος τις παρακάτω σελίδες, μπας και ανακαλύψω τον ένοχο. Ήταν η Άννυ.

Τη συνάντησα τελικά σε ένα μαγαζί, της έστησα καρτέρι στις τουαλέτες. Της έκανα casual chat ενώ κοιταζόμασταν και οι δυο στους καθρέφτες της τουαλέτας. Μια χαρά γυναίκα φαινόταν. Όταν βγήκε, έκατσε σε ένα τραπέζι και τότε είδα πως ήταν η ερωμένη του αφεντικού μου.

Πήγα πάλι στο σπίτι , αυτό που έμενα τότε, του αφεντικού μου. Έκανα κύκλους με το αυτοκίνητο για να περάσω από το δρόμο που σκοτώθηκαν οι φίλοι μου. Ήμουν σίγουρη ότι η λύση ήταν στο δεύτερο βιβλίο που δεν το είχα διαβάσει ολόκληρο.

Διάβασα μονορούφι το δεύτερο βιβλίο. Η Άννυ είχε διπλή προσωπικότητα, δεν έφταιγε ο κανονικός της εαυτός για τα ατυχήματα. Ήταν η αντίδραση της στον πόνο της που ήταν η δεύτερη επολογή στη διπλή ζωή του αφεντικού μου. Δεν καταλάβαινε την επιλογή του να μην χωρίσει τη γυναίκα του που ήταν ούτως ή άλλως μισότρελη, κατάκοιτη, σχεδόν δεμένη στο κρεβάτι της για να μην βλάπτει τον εαυτό της.

Περίμενα το αφεντικό μου να γυρίσει σπίτι. Μόλις ήρθε, τον ακολούθησα στο δωμάτιο του χωρίς να πω κουβέντα. Ξάπλωσε, με κοίταξε κι εγώ αμίλητη γδύθηκα και ξάπλωσα πλάι του.
Ήθελα να δω αν το βιβλίο εννοούσε εμένα σαν την αιτία για την τρίτη προσωπικότητα της Άννυ.

ΚΑΙ ΓΑΜΩ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ;