Lie down, I think I love you

Έτσι έλεγαν τις τσάντες που ερωτεύτηκα στο Λονδίνο. I think I love you είπα στην τσάντα και όταν είδα την τιμή , κατάλαβα και το lie down μπροστά. Και έβαλα τα κλάματα για αυτό που έχω μπροστά μου και μου μιλάει στην καρδιά μου αλλά δεν μπορώ να έχω. Aκόμα και το site λέει coming soon.

Μιλάμε για μια εβδομάδα με πολύ κλάμα. Παρίσι; Κλάααααμα η κυρία στη Μονμάρτη. Ποτάμι τα δάκρυα και ο Σηκουάνας αλμυρός. Λιακάδα, χαρούμενα πρόσωπα, μουσική, Sacre Coeur, σκαλιά, το Παρίσι μπροστά, κόσμος απλωμένος στα σκαλιά σαν τραχανάς για να στεγνώσει και εγώ ο τραχανάς να κλαίω γιατί η ευτυχία είχε πραγματωθεί μπροστά μου με τη φωνή ενός γάλλου που τραγουδούσε What´s up - 4 Non Blondes με γαλλική προφορά. Αnd I pray, oh my god, do I pray, for revolution!! Παρακαλώ μια περιπτερόμπυρα και γρήγορα να κάτσω στα σκαλιά για πάντα , εγώ βρήκα το Παρίσι που μου αρέσει.

ΌΟΟΟΟχι έπρεπε να πάω να κλαίω μετά και στην Παναγία των Παρισίων, να ξαναζήσω τη στιγμή ( έμμεση διαφήμιση, τα παίρνω από τη Βόδαφον), τότε που μανούλα με έβαλε να δω την ταινία την ασπρόμαυρη, την κλασική, στα πέντε μου, κι εγώ πλάνταξα στο κλάμα ένα ΣΚ γιατί ο Κουασιμόδος αγκάλιαζε το λιοντάρι και έλεγε, γιατί να μην έχω κι εγώ πέτρινη καρδιά σαν εσένα, και κλάαααμα η Χριστινούλα, γιατί μαμά να πονάει ο κόσμος, γιατί μαμά, μπου χου σνιφ κλαψ λυγμ. Είδε κι έπαθε να με συνεφέρει τότε η γυναίκα αλλά δεν πήρε ακριβώς χαμπάρι τους ωκεανούς συναισθημάτων μέσα μου. Έτσι λοπόν κι εγώ σήκωσα τα μάτια, είδα το καυτό λάδι να πέφτει όπως τότε στην ταινία, είδα και τον Κουασιμόδο αγκαλια με το λιοντάρι, και κλάααααααααααααμα η κυρία. Δεν πειράζει, μετά έφαγα την πιο γαμηστερή κρέπα έβερ και έστρωσα. Μετά κοιτάω τον κώλο μου και κλαίω πάλι, α σιχτίρ, δε βγάζω άκρη με μένα παρόλο που με συμπαθώ.

Επεισόδιο 2. Κλάμα στο Λονδίνο. Αλμυρός και ο Τάμεσης. Στους πίνακες της National Gallery. Χρώματα, εικόνες, πινελιές, συμβολισμοί, έμπνευση... Ντεγκά.. Από την εξάντληση και τη συγκίνηση πήγα να λιποθυμήσω, με πήρε χαμπάρι μια του μουσείου, φώναξε κάποιον, και με πήραν και με έβαλαν να κοιμηθώ σε ένα ειδικό δωματιάκι στο μουσείο. Ας τα κρατήσουν τα κλεμμένα ρε σεις, μπαίνεις δωρεάν σε πολλά μουσεία και σε προσέχουν κιόλας. Για ψόφα στο Σούνιο και αν σε πάρει χαμπάρι κανείς αν έχεις πάει μόνος σου εμένα να με φτύσετε, μα τω Buckingham και την Oxford str.

Να σας ενημερώσω πως δεν ταξιδεύουν και πολλοί serial killers πάντως. Mε λυπήθηκε η Εμιλί στο μετρό και πήρε τηλέφωνο την κολλητή της να με πάνε με το αυτοκίνητο στο ξενοδοχείο. Κουτσάθηκα στο Παρίσι να τριγυρνάω με τη δεκαεφτάκιλη βαλίτσα μου και την απεργία των ΜΜΜ. Μετά από 7 ώρες στο δρόμο , πάνω κάτω τα σκαλιά με τη βαλίτσα μου, πάει η μεσούλα μου, πάει. Της είπα ψέμματα πως το βιβλίο που είχα στα χέρια μου το έχω διαβάσει και της το έκανα δώρο. Συγνώμη κυρία Βιρτζίνια Γουλφ, άλλη φορά. Και ο Φεν, ο αξιαγάπητος μπογιατζής των εν Λονδίνω φιλενάδων μου ( ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ , ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ FULL POST ADVERTORIAL), με πήγε στο Finchley Road με το αυτοκίνητο του να πάρω το λεωφορείο για Luton. Να σαι καλά ρε Φεν, σε ευχαριστώ για το βιβλιαράκι που μου έκανες δώρο με τα Number One songs 1952 - 2003 των βρετανικών charts.

What goes around, comes around. Βιβλίο έδωσα, βιβλίο πήρα χωρίς να το ζητήσω. Κάποια χρόνια πριν μου έφαγαν το καινούριο μου φορητό cd player στο αεροπλάνο για Βρυξέλλες. Στην πτήση για Παρίσι βρήκα στο κάθισμα μου ένα iPod 60GB και μόνο ο Θεός ξέρει πόσο το ζητούσα αυτό το iPod. Και ο Francois καλό παιδί, και ο Bar στα Burger King, και ο Αnthony o ψιλοαλκοολικός μαυρούλης με τη σκυλίτσα του που την φώναζε Jada Pinkett ( μπουχαχαχα), και ο σούπερ ευγενικός δημόμπατσος στο Camden που με συνόδεψε μέχρι την πόρτα του tube, και η κυρία στη National Gallery και....και....και....

Δεν μου φτάνουν οι λέξεις. Δεν αξίζουν μία οι λέξεις. Δεν μπορούν να περιγράψουν τίποτα και δεν σου εγγυάται κανείς πως οι άλλοι εννοούν ό,τι λένε, ακόμα και αν σε κοιτάνε στα μάτια και σου λένε «ειλικρινά». Δεν έχω άλλα λόγια, δεν μπορώ , τα φοβάμαι που είναι φτωχά και απορώ με μενα που αραδιάζω τόσα εδώ.

Γιατί ποιος μπορεί να καταλάβει τι ένιωθα μέσα στο Top Shop και ξέσπασα σε γέλια μόνη μου όταν άκουγα Anarchy in The Uk σε ένα ναό καταναλωτικού οργίου;

Ειλικρινά, κανείς :Ρ. Δώρο το soundtrack από μένα.

1. Words to memorize, Words hypnotize. Words make my mouth exercise. Words all failed the magic prize..

2. Never opened myself this way... Life is ours, we live it our way... All these words I don't just say and nothing else matters

3. Oh give me the words...Give me the words....That tell me nothing....Ohohohoh give me the words....Give me the words....That tell me everything....In a manner of speaking
Semantics won't do, in this life that we live we only make do.

Με πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι είμαι εθισμένη στις λέξεις και ότι ζω για να αφουγκράζομαι, να γνωρίζω και να διηγούμαι πάω να διαβάσω Gabriel Garcia Marquez - Vivir para contarla. Ζω για να διηγούμαι μιας και δεν μπορώ να ζωγραφίσω ούτε να συνθέσω μουσική.