Παράλληλο σύμπαν - (L)

Δεν θυμάμαι σε ποιο βιβλίο ακριβώς διάβασα τη θεωρία για το παράλληλο σύμπαν ή καλύτερα για τα παράλληλα σύμπαν-τα ( είναι δόκιμο τώρα αυτό που μόλις έγραψα; τεσπά). Πρέπει να ήταν ένα καταθλιπτικό γιαπωνέζικο του Κενζαμπούρο Όε, but then, I may be wrong. Πάντως μέσες άκρες, αυτό που κατάλαβα είναι ότι σε κάθε μας επιλογή, σε κάθε μας σταυροδρόμι, αυτός ο δρόμος που δεν επιλέγουμε ή ακόμα και αυτός που δεν μας κάθεται λόγω των περιστάσεων, τον περπατάμε σε ένα παράλληλο σύμπαν, μια παράλληλη πραγματικότητα. Οι πιθανότητες είναι άπειρες.



Σε ένα παράλληλο σύμπαν, μπορεί να είμαι ήδη νεκρή. Σε ένα παράλληλο σύμπαν μπορεί να είχα παντρευτεί , να είχα ήδη παιδιά, κουμπάρους, σπίτι, πεθερικά (...τον ακούτε το Δεληβοριά στο κεφάλι μου, ε;). Σε ένα παράλληλο σύμπαν, μπορεί να κάνω τη δουλειά που θα ήθελα να κάνω, να έχω τη ζωή που θεωρώ πως μου αξίζει. Μεταφυσικά fractals.



Bullshit. Παυσίπονα, placebos, όμοια με τα πιλάφια των μουσουλμάνων και την ευτυχισμένη ανυπαρξία των βουδιστών. Το ξέρουμε ότι εδώ είναι σκατά, το ξέρουμε ότι καμιά φορά τα βλέπεις όλα μάταια, αλλά μη σκας ρε αδερφέ. Κάπου αλλού το παγωτό δεν παχαίνει, και όλοι είναι ίσοι και υγιείς, και ...οι πιθανότητες είναι άπειρες.



Μα η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ρθει...( πάλι έχω soundtrack στο κεφάλι μου!).

Περπατώντας σήμερα, ο καλοκαιρινός αέρας μύριζε αναμνήσεις. Δεν ξέρω πως αλλά ο αέρας μύριζε όπως τότε, στο χωριό μου, στις Σέρρες των ευτυχισμένων καλοκαιριών μου. Περπατούσα και τότε, και το βλέμμα μου ήταν στραμμένο στο δρόμο, να βλέπω τα πόδια μου. Το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, εν δυο τρια....εκατόν πενήντα εφτά...μετρούσα τα βήματα μου και έβλεπα το δρόμο να κινείται φεύγοντας πίσω μου, έλα πιο γρήγορα, να φτάσω στην πλατεία που με περιμεναν οι φίλοι μου, να πιούμε, να φλερτάρουμε, να ανακαλύψουμε τον κόσμο. Η Μαρία, η Γεωργία, η Δώρα, ο Γρηγόρης, ο Χρήστης (* Χρήστο τον λένε αλλά το παρατσούκλι βγήκε από χμμμμ....ευνόητους λόγους....)



Ο Γρηγόρης παντρεύεται στα μέσα του Ιούλη, στην πλατεία του χωριού. Μεγαλώσαμε.Με αυτή τη σκέψη σήκωσα τα μάτια από το δρόμο. Και είδα αυτό.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, μπορεί να μην έχω καρδιά και να μην είμαι τόσο συναισθηματική.

Αλλά τώρα είμαι εδώ, και το συμπέρασμα είναι ένα. Το καλοκαίρι και ο ουρανός του είναι πολύ όμορφα.