Barcelona

Αποχαιρέτησα τη Βαρκελώνη με ένα τάμα. Αυτό της επιστροφής , και μάλιστα της σύντομης. ¨Ένιωθα να γεμίζουν τα σωθικά του αεροπλάνου με τις βαλίτσες μου και των συνεπιβατών μου και εγώ, λίγα μόλις μέτρα πάνω από αυτές μελαγχολούσα σα να αποχαιρετούσα το σπίτι μου.
Είναι ωραία να πετάς πάνω από τη Μεσόγειο. Απέραντο γαλάζιο, κανένα νησάκι, κανένα κύμα, αιωρείσαι ανάμεσα σε δυο ουρανούς., ένα γαλάζιο σάντουιτς με σύννεφα. Κοιτάς κάτω τα νερά που κουβαλάνε μόνο αναμνήσεις και υποψίες ανθρώπων , δεν είναι ίδια με αυτά των Κυκλάδων ή του Ιονίου, νερά λάγνα και ιδρωμένα. Κοίταξα από το παράθυρο, πάνω από τα σύννεφα πια και ένα πλοίο κάτω να φαίνεται ανάμεσα από τα σύννεφα, σαν ένα μαγνητάκι σε γαλάζιο ταμπλό , σαν κατι παιχνίδια που είχ…( * Ω ρε πόύστη κουνάει η μαλακίααααα* .Να εξηγηθώ – το γράφω εν πτήσει – συνεχίζω- που το άφησα;; α ναι ήθελα να πω γιατί αυτός ο λυρισμός).
Γιατί ερωτεύτηκα. Την πόλη. Τη ζωή. Την κίνηση. Τη θάλασσα. Τη Ζωή – το Ζ το κεφαλαίο δεν αφορά τη Λάσκαρη. Ερωτεύτηκα αυτό το slice of life συναίσθημα μιας χαρούμενης πόλης. Ίσως και να έφταιγε και το γεγονός ότι μου έκαναν και κλικ κάποιοι άνθρωποι. Το συναίσθημα ήταν τόσο έντονο με τη Ράνια Κ. τη Λιβανέζα που δουλεύει στο Ντουμπάι και την Κριστίνα Ν., τη Βραζιλιάνα από το Ρίο…
Ειδικά με τη Ράνια, νιωσαμε σαν ξαδέρφες από την πρώτη στιγμη που συναντηθήκαμε στο ξενοδοχείο. Με κοίταξε, μου χαμογέλασε και άρχισε να βομβαρδίζει με ένα χείμαρρο χαρούμενων αραβικών, σίγουρη πως είμαι κι εγώ Λιβανέζα. Εγώ ανοιγόκλεινα τα μάτια ανίκανη να αντιδράσω, είχα κάνει log off στα ελληνικά και ο εγκέφαλος δεν έδινε κανένα σήμα στο νευρικό σύστημα. Τώρα αυτή έχει μια πρόσκληση για Αθήνα κι εγώ για Ντουμπάι. * και για Ρίο – αλλά δεν έχουμε δεκάρα τσακιστή. Μπλογκοέρανος για τη φτωχή Crucilla;

Έλα ένα Fundraising Ηβέντ καλέεεεε!!! Όχι τίποτε άλλο, αλλά έπεσε και τρελό καμάκι από την Ινδική Κοινότητα της Βαρκελώνης και σκέφτομαι να πάω και μια βόλτα μέχρι το Νέο Δελχί άμα είναι να κυκλοφορώ και να νιώθω έτσι! ( κάποιος με κορόιδευε στον ΕμΕσΕν για τα ταξίδια που κάνω τώρα τελευταία και μου είπε * αφού γύρισα από το Παρισι και πριν τη Βαρκελώνη :Ρ* αν επόμενη στάση είναι το Νέο Δελχί…Που θα πάει θα θυμηθώ ποιος, να του πω ότι μου έβαλε ιδέες και αν έχει κληρονομικό χάρισμα)

Λόου Μπάτερυ ΓΜΤ Βαρκελώνη θα σου ξαναέρθω να με φορτίσεις. Λα Πεδρέρα, Λα Σαγραδα Φαμίλια, Πάρκο Γκουέλ η πως-στο-διάλο-λέγονται-όλα-στα-καταλλλάν, Παλιά Πόλη, Μοντξουίκ (-τσουίκ;; - α παρατήστε με), καθεδρικός, Πλάζα Καταλόυνια , Λα Ράμπλα, Λα Ράμπλα δελ μαρ, Αρκ ντε Τριόνφ, μια άλλη μαλακία που σκοτώνουν τους ταύρους εκεί μεσα, μια πλατεία όμορφη κοντα στο Δημαρχείο, πάρκο Ζωολογικού κήπου….ΟΥΦ…Ντιαγονάλ και Ειξάμπλε, Από το Καρέρ ντε Μπάλμες 103 ξεκινάει μια Crucilla μόνη να γυρνάει , με το χαμόγελο ως τα αυτιά. Δε πριμέρο, σουρτίδο δε τάπας, ούνα ενσαλάδα δε βακαλάο υ βίνο μπλάνκο. Κλασιφικάδος παρά ενκοντραρ ουν τραμπαχο ακί;;;;;