Tα φιλόμουσα κουνούπια

Μαθαίνω πιάνο. Με 20 χρόνια καθυστέρηση, μαθαίνω πιάνο. Κλειδιά του Σολ, κλειδιά του Φα, καλώς συγκερασμένο κλειδοκύμβαλο, μι σολ σι ρε φα - φα λα ντο μι....Μιιιιιιι ΜΙιιιιιι Μιιι ( μι ρε μαλάκα...μι) οπλισμοί ( μπανγκ...μπανγκ) και το σάουντρακ είναι « Φα δίεση ο Φιόγκος...κι ο Ρούχλας είναι Λα. Ο Σεβαστιανός διηγείται στη γραμμή του Σι και στο Μι τραγουδάει παραμύθια η Μελιάααααααααααααααααα»

Ένα δύο τρία τέσσερα. Παύση τετάρτου παύση μισού και όταν βλέπεις την παύση να σηκώνεις τα χέρια από το πιάνο για να μαθαίνεις να βρίσκεις τη θέση σου στα πλήκτρα. ( μια μέρα το είπα πληκτρολόγιο....ε ρε κολλήμματα που έχουμε) Πλήκτρο = νότα και νότα = Hz. Χερτζ, σαν του υπολογιστή. Χερτζ κύμα χέρτζ συχνότηα. Χερτζ που ταράσσουν τον αέρα και ταξιδεύουν μέχρι να σβήσουν. Μέχρι να δονήσουν ένα κουνούπι και αυτό μαγεμένο να διανύσει χιλιόμετρα μέχρι την πηγή του Χεεεεερτζ. Τα κουνούπια τα έλκουν οι ορμόνες μας και τα υψηλά Χερτζ λέει η καθηγήτρια του πιάνου. Αν μπεις σε ένα ωδείο ένα ζεστό σούρουπο θα δεις τους τοίχους γεμάτους κουνούπια. Για δες το λίγο μαζί μου...

Λευκοί τοίχοι , μεγάλο μαύρο πιάνο με ουρά, και γύρω γύρω μαύρα αιμοβόρα στίγματα να απολαμβάνουν τα υψηλά χερτζ όσο άτεχνα και αν είναι τα πλινγκ πλινγκ των δαχτύλων μας στο πιάνο. Μέχρι στιγμής αυτό είναι το κοινό που με παρακολουθεί να γελοιοποιώ τους ήχους, τα φιλόμουσα κουνούπια.




Αίμα και μουσική τα κάνουν ευτυχισμένα , τα γεμίζουν, τα πραγματώνουν, ορίζουν την κουνουποσύνη ( δεν έχω πιει). Εμείς πόσα θέλουμε; Πόσα; Εκτός από αίμα και μουσική , θέλουμε λεφτά, αγάπη, γαλάζια μάτια, πτυχία, ξανθά μαλλιά, πόντους παραπάνω , πόντους παρακάτω, για να αράξουμε για λίγο σε ένα λευκό τοίχο και να επανακαθορίσουμε ποιοι είμαστε και σε τι αναλυόμαστε. Τόσο μικροί και ασήμαντοι σαν τα κουνούπια και τόσο σύνθετοι όσο επιλέγουμε να είμαστε για να νιώθουμε σημαντικοί και ορατοί σε έναν άσπρο τοίχο.

Εγώ επιλέγω τη μουσική. Μουσική για να ακούσω, μουσική για να χαρώ , μουσική για να κλαψω, μουσική για να ερωτευθώ, μουσική για να ζήσω. Για μένα , η ζωή είναι ένα πάρτυ και δεν θέλω ποτέ να ξαναλείψω από το πάρτυ της ζωής μου και σας έχω καλέσει όλους.

Σαν σήμερα. Σαν αυτή την ώρα. Σ’αγαπώ. Ευχαριστώ.

ΥΓ. Και μια που λέμε για πάρτυ...πήγα σε ένα υπέροχο το Σάββατο. Μαρίες ευχαριστώ. Παρέα ακατανόμαστη ...να πηγαίνουμε για χορό , καλά τα πάτε! Και σπέσιαλ φητσουρ, μια προσωπική πρόταση για ανδρική μεταμφίεση. Καφέ βερμουδίτσα, κίτρινο μπλουζάκι, κόκκινη γραββατούλα , γόβες και έντονο μακιγιάζ...,Behold....Μπομπ ο Πουσταράκης.


ΥΓ2. Το σάουντρακ για αυτό το ποστ είναι το πρώτο κομμάτι εκει δίπλα δεξιά κάτω από το προφίλ μου ντεεε....Rue des cascades - Yann Tiersen. Πάτα το να το ακούσεις, πάτα το να το μοιραστούμε. Και αν θες ψάξε και το Someone´s got it in for me από James, δεν το βρήκα για να το ακούσουμε παρέα.

UPDATE 15/02/2007 ....Βρήκα το τραγούδι των james που σας έλεγα.΄Έμφαση στο ρεφρέν
Fall...let it fall away
these lies
to be born again
then falll

Γαμώτο θα χρεωνόμουν για να πάω Λονδίνο να το δω αυτό ζωντανά, αν υπήρχαν εισιτήρια.