Η1Ν1 R2D2 C3PO και άλλα εξωτικά

Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες. Κάθε δύο με τρία χρόνια ασχολούμαστε με κάποια αρρώστια που θα μας εξαφανίσει, θα μας στείλει στον τάφο (απλά ελαφρώς νωρίτερα, δεν καταλαβαίνω τι σκάτε όλοι τόσο). Πριν από μερικά χρόνια, όταν συνόδευα γκρουπάκια τουριστών μου πασάρανε ως νέα και έχουσα ανάγκη το μπικικίνι τα σιγκαπουριανά γκρουπ. Κανείς δεν τους ήθελε, μην και κολλήσουν τη γρίππη των πουλερικών.

Οι σιγκαπουριανοί είχαν οσμιστεί την παγκόσμια κατακραυγή για την εθνικότητα τους και τσεκάρανε τον κόσμο γύρω τους. Με κερνούσαν επιδεικτικά γλυκάκια και σνακ από την πατρίδα τους για να δουν αν θα τα φάω ή  αν διακριτικά θα πω όχι, επιλέγοντας να φοβάμαι. Έτρωγα, γυρνούσα σπίτι και μετά τρομοκρατούσα τη μάνα για να γελάσω, να τη δω πως θα αντιδράσει που ημουν όλη μέρα σε ένα λεωφορείο με πενήντα ασιάτες.

Δεν κόλλησα τίποτα. Ούτε και τώρα με βλέπω να κολλάω τη γρίππή των χοίρων. Και τη γρίππη των σκύλων σε λίγα χρόνια, ίσως και των κολιμπρί σε κάποια περισσότερα. Την εντεκάχρονη αδερφή μου καμαρώνω που απλά έχει χεστεί από τη χαρά της που το σχολείο της κλείνει για μια εβδομάδα.

Άντε να κλείσει και το κάτεργο στο οποίο δουλεύω για κάνα μήνα, μπας και αναρρώσω από την καθημερινή μαλακία. Τουλάχιστον την τηλεόραση την κλείνω.

...
Και ανοίγω τη μουσική...
Νέο σκάλωμα ( ελπίζω να κρατήσει...