Seriously όμως.

Ω ναι, επιστρέφω δημήτρια μετά από μία ολιγοήμερη απόδραση στην πόλη που λατρεύω, ίσως γιατί είναι λίγο πιο "δεν ξέρω τι με περιμένει στην επόμενη γωνία" από οποιονδήποτε άλλο προορισμό που έχω επισκεφτεί.

Μιλάμε για το Λονδίνο, λεηντηζ εντ τζέντλεμεν, που το ξαναπέτυχα με λιακάδα ( δες φώτο και θα πιστέψεις) αλλά και με εξαιρετικόν ψωλόκρυο, από αυτό που κάνει τα χέρια σου μπλε, τη μύτη σου κόκκινη και το υπόλοιπο δέρμα πάλλευκο και κοκκαλιασμένο, σαν να σε έχουν ψεκάσει με φρέον και σπας από στιγμή σε στιγμή. Σετάκι με τα χρώματα της σημαίας, που δεν ήξερα να ερμηνεύσω η ηλίθια από τη θέση της αν η βασίλισσα ήταν μέσα, ήταν παραμέσα, ήταν στην τουαλέτα ή είχε πάει κάπου πιο ζεστά ( Φαντάζομαι ότι τα πρωινά μέχρι να ζεστάνει το καλοριφέρ θα κάνει ένα κρύο στο Μπάκινγκχαμ, όσο να πεις τόσο μεγάλο που είναι)

Κατά τα άλλα, μία χαρά λέμε. Δεν έχω να μοιραστώ μαζί σας τίποτε άλλο ( και τι να μοιραστώ αν σκεφτείς ότι έφυγα με τη ψυχή στο στόμα, το ξενοδοχείο ήταν γαμιστρώνας και έφυγα μες τη νύχτα να ψάχνω αλλού, εκεί δε, δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα αφού άκουγα πόρτες να ανοιγοκλείνουν τόσο δυνατά λες και ήταν η δική μου΄, συν τα αγγλικά με ινδική προφορά, και το πρωί ξανάφυγα να βρω άλλο, και το κινητό μου δε φόρτιζε, και στην επιστροφή έχασα την πτήση γιατί το χάλασε το τραίνο, και έτρεχα σα μαλάκας από το Λούτον στο Στάνστεντ, και γύρισα δύο το πρωί) εκτός από την εξής ατάκα λαμπορύ κειμενογράφου ο οποίος διαφήμιζε τον τουρισμό στην ακολούθως αναφερόμενη χώρα:

"Who needs UK rain, when you have Ukraine?"

Seriously όμως, ποιος τη χρειάζεται;;