Έχει η Νάνσυ κυτταρίτιδα;

Πήγα σε μια απολαυστική συναυλία. Το συγκρότημα που προλόγιζε το μεγάλο όνομα ήταν ελληνικό και συμπαθέστατο. Έδειχναν όλοι να το απολαμβάνουν, κοινό και συγκρότημα. Στο τελευταίο τραγούδι, ο τραγουδιστής ανακοίνωσε πως το αφιερώνει στη Νάνσυ και χαμογέλασε τόσο πλατιά που μονομιάς έγινε πανέμορφος και φωτεινός. Το κοινό άρχισε να επευφημεί μια Νάνσυ άγνωστη, μια Νάνσυ με μορφή απροσδιόριστη, μια Νάνσυ έμπνευση για ένα όντως όμορφο τραγούδι, μια Νάνσυ ικανή να φέρνει στο πρόσωπο ενός ανθρώπου ένα υπέροχο χαμόγελο.

Απολαμβάνοντας το τραγούδι, προσπάθησα να φανταστώ πως άραγε να μοιάζει αυτή η Νάνσυ. Το χρώμα των μαλλιών της, το σχήμα του προσώπου της, το σωματότυπο της. Πάντοτε ζήλευα τις μούσες, τις γυναίκες με αυτή τη μαγική δύναμη να εμπνέουν και να χαράσσουν κανάλια έκφρασης του ταλέντου που κρύβει κάποιος μέσα του. Έτσι, ξεκίνησα το φανταστικό μου πορτρέτο για τη Νάνσυ. Και το μυαλό μου τράκαρε στα προσωπικά μου στερεότυπα, καθρέφτες των συμπλεγμάτων και των ανασφαλειών μου.

Φαντάστηκα μια ψηλή και αιθέρια γυναίκα, με μακριά μαύρα μαλλιά, λεπτεπίλεπτη και εύθραυστη, σχεδόν σαν τη Λιβ Τάιλερ στον Άρχοντα των δαχτυλιδιών. Σώμα αρμονικό και ολόλευκο, ένας μικρός και πολυτελής καμβάς για να αποτυπώνεται η έμπνευση του καλλιτέχνη – ζωγράφου, τραγουδιστή, ποιητή, δεν έχει σημασία. Το θέμα είναι ότι το ατελές μυαλό μου αναζήτησε την έμπνευση στην τελειότητα της μορφής και δεν διερεύνησε ούτε για μια στιγμή το περιεχόμενο, την πραγματική ικανότητα της Νάνσυς να φέρνει το χαμόγελο σε έναν άντρα.

Και τότε, έσκασε ένα μπαλόνι στο μυαλό μου! «Έχει η Νάνσυ κυτταρίτιδα;;». Αυτή η φράση αναβόσβηνε στο μυαλό μου και γύρω γύρω στροβιλίζονταν σαν κομφετί μεζούρες, ζυγαριές, κρέμες κατά της κυτταρίτιδας και της όψης φλοιού πορτοκαλιού, διατροφικά συμπληρώματα και όργανα γυμναστικής. Λες και η ικανότητα να είσαι άνθρωπος φωτεινός και χαρούμενος εξαρτάται από την όψη και τις ιδανικές αναλογίες. Η Νάνσυ είναι μια κοπέλα υπαρκτή, ζωντανή και ακόμα και αν είναι σα δίφυλλη ντουλάπα με κυτταρίτιδα ως το γόνατο, στραβά δόντια, σημάδια από ακμή, αραιά μαλλιά και πεταχτά αυτιά, της οφείλω ένα ευχαριστώ που ήταν μάλλον η έμπνευση για ένα ωραίο τραγούδι.

Παλεύω χρόνια την εικόνα του καθρέφτη μου και τα νούμερα που καθορίζουν την ύπαρξη μου. Ύψος, κιλά, αναλογίες, χρυσές τομές για αρμονία. Έχω κάνει το σώμα μου ακορντεόν, το στομάχι μου λάστιχο, τα νεύρα μου κορδόνια και την ψυχολογία μου ασανσέρ. Κάποτε, χάνοντας πολλά κιλά, αναρωτήθηκα πόσα κιλά Χριστίνα είμαι τώρα και αν αυτό με έκανε διαφορετικό άνθρωπο, πέρα από μια αλλαγή στη γκαρνταρόμπα μου. Παρόμοια ρούχα – το γούστο δεν άλλαξε – απλά δύο νούμερα πιο κάτω και μια ευκολία στο να μπω σε οποιοδήποτε μαγαζί. Το σώμα μου βέβαια εξακολουθούσε να μη μου αρέσει, το ίδιο σώμα είχα με πιο σφιχτά περιγράμματα και χωρίς δίπλες. Τώρα που έχω ξαναβάλει λίγα κιλά και το ίδιο νούμερο δεν ισχύει πια, βλέπω πως είμαι η ίδια Χριστίνα σε άλλο πακέτο.

Δεν υποκρίνομαι πως δεν αξίζει να βελτιώνεις ό,τι δεν σου αρέσει. Είναι όμορφο να πετυχαίνεις κάτι, να αγοράζεις ένα καινούριο μαγιώ, να καμαρώνεις το νέο σου τζην, να βγάζεις από την ντουλάπα ένα παλιό ρούχο που δε σου κούμπωνε και να ανεβάζεις το φερμουάρ με άνεση. Αυτό που θέλω να πω όμως είναι πως «Η ισορροπία του μυαλού δεν είναι θέμα στατιστικής» , αυτό δηλαδή που μονολογεί ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος 1984, Ουίνστον Σμιθ, και αποκοιμιέται συλλογιζόμενος πως αυτή η φράση ίσως να κρύβει μέσα της μια βαθιά σοφία.