Last Call

Έχω ξαναπεί πως η πρώτη μου δουλειά ήταν από τις αγαπημένες μου. Το παιδί με το καρτελάκι στο αεροδρόμιο , το λιμάνι να περιμένει με χαμόγελο να παραλάβει τον τουρίστα. Ήμουν η πρώτη επαφή με την Αθήνα για αρκετό κόσμο, πάντα χαμογελαστή και at their service. Οι βαλίτσες; Είστε κουρασμένοι; Αν η μικρή σας θέλει να πάει τουαλέτα, από εδώ , ελάτε μαζί μου. Θέλετε να κάνετε ένα τσιγάρο πριν μπούμε στο λεωφορείο; Τα ρολόγια σας διορθώστε, η τοπική ώρα είναι... Η θερμοκρασία...

Το ξενοδοχείο σας; Υπέροχο! Από ότι βλέπω θα κάνετε και κρουαζιέρα στο Αιγαίο, σοφή επιλογή!

Με το χαμόγελο στα χείλη, ποτέ αγγαρεία. Ποτέ. Χωρίς κίνητρο για φιλοδώρημα, την αγαπούσα τη δουλειά αυτή πολύ.

Γέλιο με τους ταξιτζήδες στην αναμονή, σχολιασμός στα ελληνικά, απρόοπτα και τρέξιμο.

Μια αίσθηση γλυκιά με συντροφεύει από αυτά τα καλοκαίρια.

Όταν έμπαινα στο αεροδρόμιο, έμπαινα πάντα από τις αναχωρήσεις. Κοίταζα τον πίνακα και έψαχνα την πτήση που έγραφε Last Call . Όποια και αν ήταν .

Και για δυο λεπτά, κοντοστεκόμουν σαν να πάγωνε ο χρόνος, με τους μέλλοντες επιβάτες να στροβιλίζονται γύρω μου σε ταχύτητα φωτός κι εγώ στη μέση ακίνητη, στο δικό μου σύμπαν.

Έμπαινα στην πτήση τρέχοντας , τελευταία, χωρίς αποσκευές. Σε πόσες πόλεις και νησιά ταξίδεψα έτσι...

Μύκονος last call. Τασκένδη last call. Λονδίνο last Call. Ρόδος last Call. Πράγα last call. Καβάλα last call.

Μακρινά μέρη, πόσο μακριά πέφτετε.

Και μετά, σαν τάμα στον εαυτό μου, αν είχα χρόνο, χάζευα στα βιβλιοπωλεία τον προορισμό που με είχε φωνάξει. Last Call.


Ο.S .T.
1. Ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη σου, στα μεγάλα νησιά του μυαλού και του χάρτη σου!
2. Φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω....

Essential Book Reading : Small World / David Lodge.

ΥΓ. Είναι αστείο, αλλά κοιτάζοντας την εμφάνιση μου σήμερα, θα μπορούσα να είμαι εγώ στη φωτογραφία...