Καίγομαι...Όταν γεννιέται ο άνθρωπος

Έχω αρχίσει και βαριέμαι . Πολύ. Φρικτά. Απελπιστικά. Με έχει πιάσει η άνοιξη, η προσμονή του καλοκαιριού, το φως του ήλιου.

Μια αδικαιολόγητη αισιοδοξία, μια διεκδικητικότητα, μια αίσθηση παντοδυναμίας.
Θέλω να διεκδικήσω ξεκούραση.

Αλλά γεμάτη βαρεμάρα.

To μόνο που θέλω είναι μια παραλία. Μια συγκεκριμένη παραλία. Τις Αλυκές στην Αμμουλιανή . Χαλλλαράαααααααααααα, να βαριέσαι να χτυπήσεις ακόμα και το κουνούπι που ζουζουνίζει στο αυτί σου. Να λιώνεις στην άμμο μες στον ιδρώτα και να το σκέφτεσαι να πας μέχρι τη θάλασσα γιατί πρέπει να το κάνεις τρέχοντας τόσο που καίει η άμμος. Η θάλασσα είναι ακίνητη και διάφανη σαν την αιωνιότητα, σαν ύστατος προορισμός και απαρχή.

Στάλες ιδρώτα, νωχέλεια, και από μακριά να ερεθίζονται οι αισθήσεις από δυο παιδικές φωνές ( από μακριά ε; ) και μια μυρωδιά καρπουζιού που μοιάζει να έχει ταξιδέψει χιλιόμετρα για να δελεάσει.

Το δέρμα σου καίει. Η συνείδηση έχει υποχωρήσει. Τίποτα δεν έχει σημασία. Ό χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ. Το μόνο που θες να κάνεις είναι να γυρίσεις στο πλάι το κεφάλι σου και να δεις ένα χαμόγελο τρυφερής συνενοχής. Αλλά δεν χρειάζεται. Ξέρεις πως υπάρχει και εισπνέεις βαθιά καλοκαίρι.

Ανάσκελα, με τα μάτια μισόκλειστα και τα δάχτυλα μπροστά στα μάτια, γρίλιες για τις σκέψεις που ξεπροβάλλουν στο μυαλό σαν φουσκάλες σε μαρμίτα με καυτό μαγικό ζωμό.

Συνειρμός. Μαρμίτα: Μαρμότα. Μια τέτοια μέρα κολλημένη στο μυαλό, να τη ζεις σε επανάληψη. Και να κάνεις κάθε μέρα τα ίδια λάθη until the sun integrates you with the sand. Ένα tableau vivant με μουσική υπόκρουση

Η και αυτό....
Δεν ζητώ πολλά. Το έχω ζήσει και απλά σε προσκαλώ.