Γαρδένιες στο Glastonbury
30 περίπου χρόνια μετά, μια πιο ώριμη Eileen στοιχειώνει τον Rowland και μας τραγουδάει αυτό το τραγούδι. Το άκουσα πρώτη φορά χτες και ως συνήθως, παράτησα ό,τι έκανα εκείνη τη στιγμή και ακολούθησα τις νότες γιατί παρόλη τη βοήθεια της τεχνολογίας, σε μαγαζί γεμάτο κόσμο δεν μπορείς να βρεις το τραγούδι. Ευτυχώς, το μαγαζί είχε dj και επικοινωνήσαμε με τα μάτια, α,το τραγούδι μου λέει, ναι του λέω, dexys μου λέει, μάλιστα του λέω και μετά (χάρη στη βοήθεια της τεχνολογίας) έκανα τη σύνδεση με το Come On Eileen. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί τα καψουροτράγουδα πρέπει να είναι λαϊκά, σώνει και καλά. Για μένα αυτό είναι το τραγούδι που αντιστοιχεί στο δώσε πόνο, φέρε γαρύφαλλα, τα ρέστα μου, τι πίνει το παιδί να το κεράσουμε, ώπα, τι λες τώρα, κάπελα φέρε το κρασί. Το συναίσθημα παραμένει το ίδιο και απλά το βιώνω με άλλες νότες. Whatever gets you through the night, όλοι τα ίδια νιώθουμε και αλλάζει ο τρόπος εσωτερίκευσης και εξωτερίκευσης. Το συναίσθημα αλλάζει;
